sólo te pido que me escribas...

Cantáronma, o xoves, só pra min, e dende detrás duns ollos vediazuis volveu ser a canción máis bonita do mundo.

Pero despois, o venres volvín reencontrarme coa rapaza que fun en primeiro, recén chegada a compostela. E sentinme maior, cando lle expliquei a S. que xa ía rematar a carreira, cando el me dixo que xa traballaba como médico.

E hoxe, no bus, namorei dun ollos nos que parecía que collía o mundo todo. Dun neno, de apenas uns sete anos, que iba co seu pai e a súa irmá. Falaban en árabe, e lembrei unha discusión con nonseiquén, sobre a beleza. Sigo sostendo, e cada vez máis convencida, de que a raza máis fermosa que hai sobre a terra é a árabe.

Pero en realidade, destes catro días, houbo unha cousa importante por enriba de calquera outra. E foi oir da súa boca, e con ese sorriso, como me chamabas pequerrecha para que fose onda ti. De todos, ti serás a quen máis bote de menos.