despedida

é estraño escribir sobre a despedida hora e media antes de despedirse, sentada diante do ordenador que me aturou durante o último medio ano, invariablemente tres días á semana.
sairei pola porta coxeando un pouco (co pé doído trala caída de onte), cunha chapa e un boli do xabarín (un millón de gracias!) e con cara de cansa, aínda non recuperada da cea de despedida.
lembro, agora, a despedida no verán. funme tristemente tranquila -porque sei onde atopalos-, e tamén aliviada. Daquí marcho tristemente triste. Sei que vai a haber a quen non volva mirar. atrás queda todo un mundo, un xefe que é un auténtico anxo, boa xente, e un feixe de recordos e de sorrisos.
marcho co medo de querer quedar para sempre, e coa pena de saber que me quedaron tantas cousas por mirar, por fotografar, por escoitar e aprender.
estou triste, si. non me gustan as despedidas. non me gusta ter que despedirme friamente dalgunha xente cando o que querería en realidade é darlles unha aperta ata que quedasen sen aire. non me gusta o aire condescendente doutra xente ao mirar, sabendo que o luns xa non lembrarán o meu nome.
quero marchar e non quero marchar. deixar isto é o previo paso a rematar a carreira, previo a darme de bruces co mundo real (sair de dentro destes algodóns onde estou metida de sempre, onde estiven metida este medio ano)
estou triste, si. dubido que trala clase de galego (a última tamén) poida aguantar sen que se me note que estou triste. no fondo, os que traballan aquí teñen razón en chamala casa. san marcos é unha grande casa na que se vive realmente ben. agora coñézolle un pouco as tripas, comezo a ver de que pé coxea. gústame a tele, si. agora sei que nunca serei chica prensa -dubido bastante ser algún día chica tele-. e vounos a botar de menos. igual que aínda ás veces lembro a N. ou a B., sei que botarei de menos a algúns de aquí. pero vou tranquila. deixo algúns topiños metidos no edificio, para que me conten como vai todo...

nota: e por suposto, triste por deixar de ser a túa compañeira de prácticas. pero aínda me has ter que ver dous meses máis na facultá...

nota 2: actualización das 11.41: o pé doído acabou sendo pé roto. y-no-digo-más. vaia despedida!!!

a vida é un círculo. a xente que coñeces conforma ese círculo. e ao final, o círculo vaise pechando , vaise pechando tanto, que corremos o risco de que se peche sobre nós.

(e todo isto a pesar de estar coñecendo continuamente xente. o mundo é realmente pequecho e hai un galego na lúa)

a tristeza será a tónica das nosas vidas só se nós queremos
(o mesmo pasa coa mentira)

(mírome por dentro, como estaba hai un ano. esa de aí, si, esa, xa non son eu. non podo ser)

maxia

Hai maxia alén dos ilusionistas e dos prestidixitadores. Hai maxia en regalar piruletas a alguén nada máis pasaron vintesete anos e sete minutos do seu nacemento. Hai algo nos ollos dos magos que che prometen un globo se os buscas por Compostela. Hoxe tamén agardo unha noite máxica. E agárdoa porque a maxia vai aparecer onde e cando menos o agarde. Nas mans de quen menos pense

descubrindo obviedades (iii)

levamos un século
bañándonos en sangue

(pero podemos vivir tranquilos. non pasa nada. viven demasiado lonxe. unha rúa máis abaixo ou noutro mundo. non os miramos aos ollos cada día. non merece a pena preocuparnos, pra que? non podemos solucionar nada. deberiamos ter na alma un buraco tan grande coma o da capa de ozono)

Conversa de peluquería

- Eu teño unha amiga que é mora. Ás veces reza dende a miña terraza. Teñen que rezar mirando cara o sol, ou algo así...
- Cara a Meca
- Que?
- Que teñen que rezar mirando cara a Meca
- Pois a Meca está en Cangas, entonces, porque ela reza mirando para Cangas

descubrindo obviedades (ii)

a poesía non pode axudarnos
desque desaprendimos a ler

(xa non hai beleza nos ollos e os vendedores de zapatos son desagradables. só as series de televisión americanas consiguen facernos chorar. regalar piruletas (ou mollalas en bourbon) é o que nos queda polas noites, pero non agardar sorrisos a cambio. os programas de tipo hai debate ou 59 segundos fomentan o coitus interruptus, di o profesor. a vida toda é un coitus interruptus continuado)

descubrindo obviedades (i)

a felicidade non existe

(regaleille unha piruleta a un acordeonista e non me fixo nin caso. nese momento pasaban uns rapaces que lle gritaron nonseique e non reparou en que eu estaba alí)

A Semana Santa de Marín ten o encanto desas semanas santas que están feitas para os da casa, sen turistas que as enxuícen. Para min redúcese toda á procesión de Xoves Santo, porque, que sei eu, porque foi sempre a que máis me gustou.

A procesión do Xoves bifúrcase en dúas, por unha banda, van a horta dos olivos (se é que se pode traducir así) seguido do Nazareno, e pola outra banda vai a Virxe das Dores. O máis lindo do percorrido chega cando se unen ambas procesións na Farola. Entón, os tambores deixan de redobrar e póñense á nai e mailo fillo mirándose prá cara. Tras uns minutos en silencio, comeza a soar unha gaita moi despaciño moi suave. É o momento máis emotivo. Dá igual que crean ou que non, que lles gusten ou non as procesións, pénseno un intre: un home que vai morrer, que leva tempo sendo torturado, crúzase de camiño á morte coa súa nai. Míranse por un momento, e despois o fillo continúa o seu camiño seguido pola muller, destrozada pola dor. é unha imaxe triste, e máis triste e pensar que é algo que acontece a cada segundo en calquera recuncho do planeta.

-----------------------------------

Nota: agardo atopar en Dublín os ollos máis bonitos que vin nunca en Compostela (agás estes, of course)

Os rumores son moi malos. Esa é a conclusión básica extraída despois da cea do xoves night. Agora, que se é por min que caen mitos, adiante. Que se metan co meu vestido hoxe é case un alivio pensando todo o que puideron dicir de min o venres. Que pouca vidilla teñen as redaccións. Namoreime mil veces trala cea, é certo, pero de quen menos todos pensan.
E xa para respostar ao meme (é así?) que me envían X e mais Besbe, aí vai o meu vídeo

Seino, que debería poñer cinco. Pero só se me ocorre este, que o é por excelencia.
E perdoen por non poder poñer enlaces hoxe. É que estou no traballo. Quizais dentro dun rato poida poñelos...

(editado o tres de abril. e aínda así, vaia por dios...)