Ollo ruborizado

Marabillosos días tras unha pequena época de baixón: excelente cumpreanos o do xoves (de tres grandes persoeiros da provincia de Lugo). Ao día seguinte, a única clase de Especializado que mereceu a pena en todo o curso, porque a deron dous grandes personaxes. Puiden corroborar in situ que amo perdidamente a Antón Lopo (abstéñanse comentarios sobre isto). E onte acompañei a Iria a mercar un vestido para unha voda e mañá vou a dar renda solta (axustada ao presuposto que manden os proxenitores) ao meu afán consumista.

Ademais, hoxe puiden ver ao meu alcalde favorito en bañador, todo erótico, con moito máis glamur que o de Palomares, ofcourse!!! E que máis pedir? Hoxe mamá berroume un pouquiño e as rosas da horta están esplendorosas. Hai cousas que nunca cambian. Que máis se pode pedir pra ser feliz???

(Tamén lin no ollo da vaca algo dun ránkin de blogs galegos. Segundo estes señores, eu ocupo o posto 25. Pero que raio de criterio usaron eses señores? Como pode haber un ollo e faltar tantos outros blogs? Coma o señor ollo da vaca, creo que me vou converter no primeiro ollo ruborizado!!!

r.i.p.

Mirando atrás

... esta semana semellou eterna: luns, visita ao hospital. mércores, enblogs'06 (e atopar caras xa coñecidas e descubrir que somos uns frikis), e despois quedarme sen vida polo lusocom (e facerme antibrasileira totalmente). e ademais, caer nun baixón tremendo despois dunha semana de excelente humor (non sei por que). será cousa da primavera, que me anda a fastidiar nos pulmóns e mais nos ollos. ou simplemente que ando a madurar e facerme maior, ou que estou cansa por dentro e aínda non o sei. quen sabe!!!

que teñan boa semana, señor@s. Eu marcho, que hox invitáronme a facer cea a medias. Xa rematarei o traballo mañá!!!

Agora estamos en 1985 e mamá cae dunha banqueta preñada da súa terceira filla. Ou estamos no 82 e chega a primeira televisión de cor a casa, e sábelo porque o repiten dende sempre. No ano 2001 coñeces a aquel home, que non sabes quen é ata que ves o cartel da entrada do teatro, porque aínda non é famoso. Ese mesmo ano ves por primeira vez o mar Mediterráneo, pero é un chisco antes, en 1997, a primeira vez que te bañas nun río, algo lonxe do Atlántico. Doce meses antes descubrías o libro que te iba consolidar como lectora para o resto da vida, pero non será ata 2003 que leas unha das obras máis fascinantes que leches na túa vida. O 2003 tamén será importante porque entón comezas a carreira e a vivir fóra da casa. Augurio que tamén o será o 2007, cando remates. Pero antes habería que falar do 1993, cando deixaches de crer nos Reis Magos. No 1989 papá deixa de traballar naquel colexio con peixes de cores nos corredores, a un máis feo pero máis perto da casa. Ti deixas de usar mandilón no colexio exactamente oito anos despois, un soleado quince de setembro. En quince de setembro -ou primeiro de outubro, no seu defecto- coñeceches a algunha persoa importante da túa vida. A moitas outras non lles lembras as datas exactas.

E en trece liñas resumes a meirande parte da túa andanza vital. Hoxe, abril de 2006. Non lembras cando escribiches a túa primeira noticia, nin o día que decidiches que ibas ser de maior, nin cando choraches por primeira vez porque te sentías mal contigo mesma. As cousas importantes vánsenos escapando das mans sen decatarnos. O resto van quedando nun estúpido código binario de ceros e uns, facendo da vida dunha persoa unha auténtica obscenidade, non diferente das obscenas vidas do resto do mundo. Ata que chega un día en que preguntas, e para que raios serve a memoria?

Segundo a RAG:

medo s.m. 1. Sentimento de inquietude que se experimenta ante a presencia, real ou imaxinaria, dun perigo

ansia s.f. 1. Desexo moi intenso [de algo]. SIN. afán, ambición, anhelo, arela, cobiza, degoxo, devezo

procurar v.t. 1. Face-lo posible para que [algo] ocorra, para atopar [algo ou a alguén], por conseguir [algo], etc.

un día máis na casa. non me gustan as vacacións. fáltame o ritmo do traballo. facer algo. isto é outro mundo. e non obstante a cabeza anda a cen. ultimamente todo o mundo me pregunta polo mesmo: canto che queda para rematar? e iso non fai máis que avivar a miña caótica saúde mental

perdoen señores, aínda teño vinte anos. rematar a carreira non é a fin do mundo. aínda me queda moito por diante. non presionen

(preciso un respiro. e unha sinal, cun letrerito que poña: siga por aquí)

Estou a atravesar unha crise creativa!!!

Non son quen de escribir unha soa liña do dereito!!!

(Por favor, Profe, perdóame, ti mereces que che entregue algo mellor, pero non dou, de verdade!!!)

Paseando por Lalín...

Hox fun a Lalín con Papá e mais Iria, que traballa alí. O certo é que tiña outra idea de como iba ser (polo menos máis grande). Cando atopamos este porco nunha das rúas do centro, Papá preguntou se era un monumento a Cuíña. A vostedes que lles parece?

DESEO DE SER PIELROJA

La llanura infinita y el cielo su reflejo.
Deseo de ser piel roja.
A las ciudades sin aire llega a veces sin ruido
el relincho de un onagro o el trotar de un bisonte.
Deseo de ser piel roja.
Sitting Bull ha muerto: no hay tambores
que anuncien su llegada a las Grandes Praderas.
Deseo de ser piel roja.
El caballo de hierro cruza ahora sin miedo
desiertos abrasados de silencio. Deseo
de ser piel roja.
Sitting Bull ha muerto y no hay tambores
para hacerlo volver desde el reino de las sombras.
Deseo de ser piel roja.
Cruzó un último jinete la infinita
llanura, dejó tras de sí vana
polvareda, que luego se deshizo en el viento.
Deseo de ser piel roja.
En la Reservación no anida
serpiente cascabel, sino abandono.
DESEO DE SER PIEL ROJA.
(Sitting Bull ha muerto, los tambores
lo gritan sin esperar respuesta. )DESEO DE SER PIELROJA

Leopoldo María Panero




hoxe, eu tamén desexo ser un piel roja. e morrer perdida na Grande Pradeira

Tarde de conversa curativa...

con alguén a quen non miro dende hai tempo, pero que sigue aí, a pesar de todo. escoitando como me laio, as máis das veces coma unha nena caprichosa. consolándome. lendo cousas como esta, que despois me arrepinto de escribir, por tonta

e a verdade é que niso ocupo os días, en facer traballo atrasado, traballo
non atrasado, en rallarme e en darme conta do bloqueada que estou, que nin
sequera son capaz de escribir un par de líneas ao dereito.
así van as cousas. (...) non sei como darche as gracias por estar aí...

malos tempos van. o único que me ilusiona, agora, é o proxecto que en breves, e se todo vai ben, imos comezar. por fin algo de verdade noso...

Saldando débedas...

Hai algúns días Mr. Tichborne envioume esta imaxe. O que se pode ver é un piñeiral da praia do Vilar, en Corrubedo.
Éun ollo ben bonito, de certo. Gracias polo agasallo!