Agora estamos en 1985 e mamá cae dunha banqueta preñada da súa terceira filla. Ou estamos no 82 e chega a primeira televisión de cor a casa, e sábelo porque o repiten dende sempre. No ano 2001 coñeces a aquel home, que non sabes quen é ata que ves o cartel da entrada do teatro, porque aínda non é famoso. Ese mesmo ano ves por primeira vez o mar Mediterráneo, pero é un chisco antes, en 1997, a primeira vez que te bañas nun río, algo lonxe do Atlántico. Doce meses antes descubrías o libro que te iba consolidar como lectora para o resto da vida, pero non será ata 2003 que leas unha das obras máis fascinantes que leches na túa vida. O 2003 tamén será importante porque entón comezas a carreira e a vivir fóra da casa. Augurio que tamén o será o 2007, cando remates. Pero antes habería que falar do 1993, cando deixaches de crer nos Reis Magos. No 1989 papá deixa de traballar naquel colexio con peixes de cores nos corredores, a un máis feo pero máis perto da casa. Ti deixas de usar mandilón no colexio exactamente oito anos despois, un soleado quince de setembro. En quince de setembro -ou primeiro de outubro, no seu defecto- coñeceches a algunha persoa importante da túa vida. A moitas outras non lles lembras as datas exactas.

E en trece liñas resumes a meirande parte da túa andanza vital. Hoxe, abril de 2006. Non lembras cando escribiches a túa primeira noticia, nin o día que decidiches que ibas ser de maior, nin cando choraches por primeira vez porque te sentías mal contigo mesma. As cousas importantes vánsenos escapando das mans sen decatarnos. O resto van quedando nun estúpido código binario de ceros e uns, facendo da vida dunha persoa unha auténtica obscenidade, non diferente das obscenas vidas do resto do mundo. Ata que chega un día en que preguntas, e para que raios serve a memoria?