Tería mil e unha cousas que contar de Túnez, da xente, do deserto, da beleza dos seus homes, da súa forma tan distinta de ver as cousas e de vivir. Pero hox só teño ganas de dicir que o sinto, e que te quero, e que me sinto mala e que o estou a pasar mal. E aínda así, as palabras non chegan
8 comentários:
ei! xa volvestes!!! yuhuuuu nena, que querer a alguén non debería ser motivo de sufrimento... anda, anímate! unha apertiña
¿Que farías...?
Anda, anímate. Un biquiño.
anímese, póñase boa. mándolle unha apreta con moito mimo sanador ;)
O teu post recordoume un libro que lin aos... creo que tiña 12 anos ou así, de José Luís Martín Vigil, titulábase, Primer amor, primer dolor, en fin, con ese nome imaxina.
Desexo que sufras o menos posible para ser feliz.
Bicos.
Eu estou igual. Nom sei se recomendar-che que leas o meu último artigo, mas ao melhor te agobias mais, ou nom, ao melhor consigo que te rias...
e cal é? xD
Moito ánimo linda!!!.
Unha aperta e un beijo grandes.
:)
Enviar um comentário