De sempre por tras destes ollos grandes, un algo saltóns e tristeiros.
Que lindo sería poder contar a vida polas olladas que se cruzaron algunha vez polo meu camiño!
Os ollos coma obsesión de sempre, debuxos nas marxes de libros e cadernos. Nas servilletas dos bares. Inaugurar un diario de a bordo para describir o que miran e len os meus ollos.
Mirar como a marca xeográfica do iris. Buscar lentes pra unhas retinas un algo doridas, ás que aínda lles queda moito por aprender...
4 comentários:
jeje no comment! Vai ser mellor, non cre? E sí, ten razón, chovíalle moito, moito, moito
¿falas de londres?
a nosa ben querida lei de murphi...
todo se pega, disque, mágoa q so sexan as malas... maxino q as boas teñen mellores cousas que facer.
falo de londres, a lei de murphi non tivo nada que ver, e en marzo vou fijo
e chovía, vaia se chovía, verdade madeleine?
Enviar um comentário