é estraño escribir sobre a despedida hora e media antes de despedirse, sentada diante do ordenador que me aturou durante o último medio ano, invariablemente tres días á semana.
sairei pola porta coxeando un pouco (co pé doído trala caída de onte), cunha chapa e un boli do xabarín (un millón de gracias!) e con cara de cansa, aínda non recuperada da cea de despedida.
lembro, agora, a despedida no verán. funme tristemente tranquila -porque sei onde atopalos-, e tamén aliviada. Daquí marcho tristemente triste. Sei que vai a haber a quen non volva mirar. atrás queda todo un mundo, un xefe que é un auténtico anxo, boa xente, e un feixe de recordos e de sorrisos.
marcho co medo de querer quedar para sempre, e coa pena de saber que me quedaron tantas cousas por mirar, por fotografar, por escoitar e aprender.
estou triste, si. non me gustan as despedidas. non me gusta ter que despedirme friamente dalgunha xente cando o que querería en realidade é darlles unha aperta ata que quedasen sen aire. non me gusta o aire condescendente doutra xente ao mirar, sabendo que o luns xa non lembrarán o meu nome.
quero marchar e non quero marchar. deixar isto é o previo paso a rematar a carreira, previo a darme de bruces co mundo real (sair de dentro destes algodóns onde estou metida de sempre, onde estiven metida este medio ano)
estou triste, si. dubido que trala clase de galego (a última tamén) poida aguantar sen que se me note que estou triste. no fondo, os que traballan aquí teñen razón en chamala casa. san marcos é unha grande casa na que se vive realmente ben. agora coñézolle un pouco as tripas, comezo a ver de que pé coxea. gústame a tele, si. agora sei que nunca serei chica prensa -dubido bastante ser algún día chica tele-. e vounos a botar de menos. igual que aínda ás veces lembro a N. ou a B., sei que botarei de menos a algúns de aquí. pero vou tranquila. deixo algúns topiños metidos no edificio, para que me conten como vai todo...
sairei pola porta coxeando un pouco (co pé doído trala caída de onte), cunha chapa e un boli do xabarín (un millón de gracias!) e con cara de cansa, aínda non recuperada da cea de despedida.
lembro, agora, a despedida no verán. funme tristemente tranquila -porque sei onde atopalos-, e tamén aliviada. Daquí marcho tristemente triste. Sei que vai a haber a quen non volva mirar. atrás queda todo un mundo, un xefe que é un auténtico anxo, boa xente, e un feixe de recordos e de sorrisos.
marcho co medo de querer quedar para sempre, e coa pena de saber que me quedaron tantas cousas por mirar, por fotografar, por escoitar e aprender.
estou triste, si. non me gustan as despedidas. non me gusta ter que despedirme friamente dalgunha xente cando o que querería en realidade é darlles unha aperta ata que quedasen sen aire. non me gusta o aire condescendente doutra xente ao mirar, sabendo que o luns xa non lembrarán o meu nome.
quero marchar e non quero marchar. deixar isto é o previo paso a rematar a carreira, previo a darme de bruces co mundo real (sair de dentro destes algodóns onde estou metida de sempre, onde estiven metida este medio ano)
estou triste, si. dubido que trala clase de galego (a última tamén) poida aguantar sen que se me note que estou triste. no fondo, os que traballan aquí teñen razón en chamala casa. san marcos é unha grande casa na que se vive realmente ben. agora coñézolle un pouco as tripas, comezo a ver de que pé coxea. gústame a tele, si. agora sei que nunca serei chica prensa -dubido bastante ser algún día chica tele-. e vounos a botar de menos. igual que aínda ás veces lembro a N. ou a B., sei que botarei de menos a algúns de aquí. pero vou tranquila. deixo algúns topiños metidos no edificio, para que me conten como vai todo...
nota: e por suposto, triste por deixar de ser a túa compañeira de prácticas. pero aínda me has ter que ver dous meses máis na facultá...
nota 2: actualización das 11.41: o pé doído acabou sendo pé roto. y-no-digo-más. vaia despedida!!!
7 comentários:
Non me gustan os adioses.
Enchamos estes meses de ata logos, que dan menos medo.
Botoúsete de menos onte :)
meu ben,
recupérate , que sustos nos das!!! :D
garda os cadáveres no armario e segue para diante... unha aperta
Sinto o do pé. Non parecía tan grave
Ves como había que ir ao médico!Botámosche de menos o sábado pequena...como te van botar de menos na tele....
Bicos
Non hai de que, muller! ;)
A min tocoume hoxe a despedida. Hai que pensar que se nos dá pena rematar, iso significa que este medio ano nos cundiu. E quen sabe se serás chica-tx dentro dun tempo!
Que ese pesiño se poña ben pronto.
Vémonos :)
miñas nenas, meus nenos, canto quixen estar o sábado...
mr tichborne, eu empúrroos pra dentro, mais non queren ir...
zero, a min non me parecía tampouco grave... ata que fun ao médico...
sara, outra vez e mil máis, un millón de gracias polo regalo!!!
Enviar um comentário