facía frío. mandáronme falar co rapaz, que tiña os ollos máis tristes do mundo. lembrábame moitísimo ao outro, o daquel filme de david trueba. os ollos tristes e unha serenidade inmensa, que daba medo.

pasei todo o fin de semana a remoelo. non se me quitou da cabeza a súa forma de mirarme, de dicirme que non, que non quería falar. e depois, o sábado, abrín o libro ao azar e topeime con isto

"Hoy me es igual
Traedme una hora que vivir
Traedme un amor pescado por la oreja
Y echadlo a morir aquí ante mis ojos
Que yo caiga por el mundo a toda máquina
Que yo corra por el universo a toda estrella
Que me hunda o me eleve
Lanzado sin piedad entre planetas y catástrofes"

e non se me pode sacar da cabeza

Luns de Antroido

Regaláronnos un haicu a Eamare e máis a min

Deixádesme desnudo
co voso cinema mudo

(porque iamos disfrazadas de parella de cinema mudo, claro)

O luns tivo unha noite que durou exactamente 28 horas. Unha noite perfecta. E non sabería que contar dela, porque non me chegaría todo o papel do mundo

(A da foto, a Madonna que fixo posible que o antroido deste ano fose tan espectacular)

De Xarangallos e camelias

Hai algo máis que o entroido de disfrazarse e sair pola rúa, seña de noite ou de día. O entroido en Marín é, aparte diso, oir as canción de cada no do Xarangallo Mángallo e ir ao enterro da Sardiña.

Hoxe pola mañá, cun sol lindísimo sorrindo no alto, saímos mamá e mais eu con dous propósitos. O primeiro, rirme a cachón cos Xarangallos, os marinenses máis ilustres do mundo mundial, que cada ano milloran máis aínda as súas letras, e non deixan títere con cabeza. Obxectivo cumprido.
O segundo que tiña que facer era ir ver a exposición das camelias que xa anunciara Leo hai algúns días. Sobra dicir que as camelias eran preciosas, e as fotos tamén -as que máis me gustaron foron as de branco e negro-. Ademais, o detalle de poñer caramelos e bombóns en cada sala é un puntazo -sobre todo para os lambóns coma min-. Pero o mellor, sen dúbida, foi coñecer a unha blogueira -no seu blog atoparedes máis sobre a exposición-, e descubrir que hai quen me le por aí, anque sexa de cando en cando. Foi un pracer coñecervos, e toda unha sopresa.
Aos que poidades, ide a Marín estes días, a desfrutar de todo isto!!!


Nota: E con que alegría volvín a ver á londinense e mais recibín unha chamada a catro voces dende Roma...

e non puido ser...

seica chovía moito polo norte...

london, london

varios recados que facer en londres: levar saúdos da nena a Jeff -que ten unha tenda vintage na que compran famosas, seica-, ir ao mercado de candem, achegarnos ao topshop de oxford circus, tomar un donut de nonseique en nonseidonde e un capuccino con vainilla en nonseiondemáis. perdoen que non mire a lista de turisteo nin poña máis links, é que estou cansa e en oito horas estarei subida no avión. feliz fin de semana a todos!!!

unha mala contestación, un par de ollos inquisidores, unha bolsa cun lapis de resina e mais un libro, un nome israelita, un cento e medio de bos propósitos, dous compañeiros de piso con setas e arroz, e unha maldita canción que non me sae da cabeza, protagonizada en exclusiva por min, cantada pra min, dirixida a min -non misturemos a ninguén máis nisto, vale?-, e as ansias dunha viaxe tan preto que non dá chegado. e de seguir así o tempo, (fun, son) serei unha flor empapadísima...

junto a las manillas del reloj me esperarán todas las horas que quedaron sin vivir

e tiñades todos razón, que hoxe ía vestida de camuflaxe...

polas apertas. polas caricias. por estar aí sen preguntar nada. pola preocupación. polos olliños tristes. polo hoxe por ti mañá por min. porque todo sigue. por dicir qué ben estar contigo no traballo. por escoitarme cando falo, e cando non falo
porque en realidade non preciso motivos.
dispares como sodes. tan distintos entre vós, tan distintos a min. e tan iguais

tanto vos quero, meus meniños...

"o ollo humano é quen de procesar un fluxo de información unhas dez veces superior ao resto dos sentidos á vez"

máis que o olfato
máis que o gusto
máis que o oído
máis que o tacto
...

hoxe debuxaba o posible asasinato dun profesor. é gracioso poder rirse destas cousas. ademais tomei café, que é un dos sabores que menos me gusta no mundo. e despedinme da empoladinha ata a próxima, que agardo que sexa pronto.

a época de exames, a pesar de todo, é bestial. é o grao máximo de presión e de amizade -ou non-. Poder discutir sobre as rutinas, e os primary definers e a afinidade burocrática, ou planear o futuro que está no aire, ou facer traxes a medida, todo iso só se pode facer en febreiro

e apenas quedan catro meses e gostaría de gritarlle a todo o mundo que necesito unha prórroga, apenas un ano máis, que o tempo que resta non me chega... acaso é tanto pedir?

cada un está só á súa maneira. e uns días estase máis só que outros. que o exame teña 30 preguntas no canto de 21 non é máis que un xeito de darlle emoción ao asunto. e pensar en facer unha grande festa en maio e que nos bote a policía do campus, non é senón un exercicio de imaxinación tan divertido... si, sempre hai momentos nos que sentirse só. pero esta non é a mellor época.

onte recuperei a tempo parcial o meu centoonce, mentres comía comida mexicana caseira que non recordo como se chama pero que picaba na boca, e volvín a pensar moitas cousas. hoxe estou un pouco menos triste, un pouco menos cansada de estudiar

ela está soa
díxomo hoxe
estou soa
e eu
preguntei
que
logo chorou
e eu tamén chorei

(kiko neves)

(e póñoo pequeniño por se acaso, que non sei se é legal poñelo)