hoxe debuxaba o posible asasinato dun profesor. é gracioso poder rirse destas cousas. ademais tomei café, que é un dos sabores que menos me gusta no mundo. e despedinme da empoladinha ata a próxima, que agardo que sexa pronto.

a época de exames, a pesar de todo, é bestial. é o grao máximo de presión e de amizade -ou non-. Poder discutir sobre as rutinas, e os primary definers e a afinidade burocrática, ou planear o futuro que está no aire, ou facer traxes a medida, todo iso só se pode facer en febreiro

e apenas quedan catro meses e gostaría de gritarlle a todo o mundo que necesito unha prórroga, apenas un ano máis, que o tempo que resta non me chega... acaso é tanto pedir?