(aviso: o que vén a continuación parece sacado dun diario de adolescente)
si, onte arredor das 10 da mañá dixéronme muy majamente que me quitaban esa
bota branca último modelo que me obrigaba a camiñar ao máis puro estilo
parlamentario. Que felicidá, poder ver o meu pé, aínda moi inchado, e sentir cinco mil cravos -moi afiados- nel ao apoialo no chan.
en realidade, o día foi marabillosos ata iso das oito e media da tarde. facía moita calor cando fun ata
o castiñeiriño. coñecín a tres persoas, incribles, que me falaron de loita veciñal, de compromiso cunha causa que ao principio me parecía pouca cousa, e que despois decubrín faraónica: conseguir mobilizar á xente pra loitar polos seus dereitos. Admirei, de certo, a súa forza, o seu empeño, e a súa vitalidade, trintaetantos anos despois.
Ao carón da parada de bus, alí no castiñeiriño, había unha floristería. Así que moi amablemente merquei unha flor pra ir levarlla (para camelar) a unha
enfermiña ao hospital -que visita tan agradable, nena, que nin a "resaca" da anestesia é quen de quitarche o sorriso-.
E cando a tarde máis prometía, foi cando se chafou todo. Vin a
estrea sen
ti, -deixando de chamar a alguén a quen
estades agardando que coñeza-, e despois non saín celebrar o do pé, porque chovía, entre outros motivos. Por que, dende hai xa un mes, non hai xeito de que os plans saian ben???
dicíalle hoxe a m., o paciente de m. que escoita como falo e falo, sen interrumpirme, dicíalle que no verán remataron coa miña creatividade. eu antes escribiría unha reportaxe en pouco tempo, e coas ideas ben claritas. agora paréceme unha tortura enfrontarme ás páxinas en branco, e creo que teño exceso de material e moi pouco á vez. os medios de comunicación, tal e como está concebidos hoxe en día, xa non teñen sitio para a arte. é a eterna discusión xornalismo-literatura. eu xa non sei facer literatura coa realidade -se é que algunha vez souben-. xa non sei ser creativa. e miro para atrás, hai dous anos ata podería facer unha crónica dende a lúa se el ma pedise...
Marín é un auténtico desastre. De todas as elección nas que puiden votar, estas son as que máis me sorprenderon, e as que máis me asustaron. Non podo comprender os casos de Vigo, Pontevedra ou Compostela, por exemplo.
Non quería facerme ilusións. Non quero pensar que mañá sairei andando ao estilo Oko, e non ao estilo House. Non quero pensar que o debilucho do meu pé esquerdo está xa sandado, e pode facerse cargo de si mesmo. A saber que andarán a dicir mañá as radiografías de min, que lle dirán ao médico.
Sair nun documental que me gustou mogollón (aparición superpopera), ou pasar todo o día durmindo, e que a máxima relación coas persoas sexa mediante o ordenador. Ter o pé así descubriume o pequeno placer (forzoso) da tranquilidade.
Cheguei a Compostela a iso das dez da mañá e agardei a que A. espertase. Almorzamos galletas de chocolate, das mellores galletas de chocolate do mundo. Contáballe mentres a A. cantísimo me encantaran as dúas entrevistas que fixera o día anterior. Contáballe da Teoloxía da Liberación, das comunidades de base e do nacionalismo cristián.
