De sempre por tras destes ollos grandes, un algo saltóns e tristeiros.
Que lindo sería poder contar a vida polas olladas que se cruzaron algunha vez polo meu camiño!
Os ollos coma obsesión de sempre, debuxos nas marxes de libros e cadernos. Nas servilletas dos bares. Inaugurar un diario de a bordo para describir o que miran e len os meus ollos.
Mirar como a marca xeográfica do iris. Buscar lentes pra unhas retinas un algo doridas, ás que aínda lles queda moito por aprender...
3 comentários:
A dignidade tense e amósase. Non se pide, nin se esmola. Aí está o noso erro.
Un saúdo
Vale, non ten nada que ver co post, pero....
Bicos euskaldunes nunha caixa de tampax!!!
Tas loca,darling!
Fíxome ilusión....
Gracias
[maquinando visita....para enero?]
ten razón, mr tichborne
loretta, jejeje, sabía que che iba facer gracia! e si, visita pra xaneiro, porfaaaaaaaa
Enviar um comentário