primavera

despois dun día marabilloso soe vir un día terrible. e o mellor que pode pasar despois dun día terrible, cargado de traballo, no que vas correndo dun lado para outro, no que o teu corpo está feble, como sen forza, e todo sae mal, e xa só tes ganas de ir pra casa, pero veña, un esforzo máis, o mellor que che pode pasar entón é que esquezas que xusto ese día a túa profesora de brasigalego non vai estar, e no seu lugar apareza un carioca cuaseperfecto, deses que entran pola porta e todo o resto do mundo deixa de existir. que sexa tan fermoso como, que sei eu, o interior da amazonia, o mar nos trópicos, unha fervenza paradisíaca. tan fermoso, porque fermoso é a palabra para a súa beleza, e non o vulgar guapo, que ninguén poida sacar os ollos del, que parecía que levaba un photoshop incorporado. que ademais sexa terriblemente agradable e gracioso. que sorría tantísimo ao escoitar que si, que son galega. que sorría ao maldicir á burocracia que me obriga a ter un título que diga que sei portugués, cando é obvio que o sei. rir mentres ri ao chamarme portuguesa e que me fale de madeira
entón o día sorrí, e volto á casa cargada de enerxía e no meu interior unha voz tenta convencerme de que a próxima vez que o mire lle pida pra casar. por el, convertiríame ao reintegracionismo e ao que fixese falta

sorrío, por dentro e por fóra, que xa dá igual que a xente me mire raro, e penso: abril, que estás a facer comigo?