A rapaza que cantaba fados tiña uns zapatos preciosos. A súa voz grave graduaba o movemento dos meus ollos. Lisboa de noite é coma calquer outra cidade, con xente extravagante e rúas abandonadas de edificios de azulexos.

A auga de Lisboa ten unha cor clara. Alí onde morre o río e xa non é río, senón mar, alí podes mirarte reflectido. En Belem hai unha lugar que abre a calquera lugar do mundo solo con querelo. Eu, estiven en Oceanía soio por poder mirarte. E voltín tamén á casa e chovía moito. Que ben se estaba no sur.

Se abres ben os ollos, poderás lembrar Lisboa anque non estiveras nela. Dentro de pouco, corazón, chorarei ao lembrarte. Polo seu mar marcharon os meus soños

...