31.12.09

e que foi o que



pasou neste ano que remata que non son quen de tomalo como totalidade, non hai nada que o defina, é estraño, foron pezas soltas, pequenas, sen relación entre si. o nexo que une as cousas todas que me acontecen é eu mesma e nada máis
o ano comezou perdida e rematou ubicada, a miles de quilómetros do sitio que me é natural
en decembro de hai un ano dicía: gastemos os días. agora digo que os días pasen de vagar, moi de vagariño, porque xa pasou mes e medio e non me decatei, e esta mañá de súpeto almorzaba chocolate no traballo e xa era unha máis, e deume medo o axiña que pasan os meses e que algunhas cousas muden tanto e outras sigan tan igual, como enquistadas nunha sorte de medo primitivo ao cambio
a cada ano que fago reconto de danos colaterais por feche (e con este xa van cinco inventarios) quéixome do mesmo, de canta xente vou deixando atrás. e por primeira vez a distancia non me parece tanta. estou lonxe fisicamente, mais de certo non creo que deixase de estar alá. e dáme espranzas de poder seguir así por algún tempo máis
o ano que vai ser fechado foi moi bo e moi malo ao mesmo tempo. sacou de min cousas marabillosas e tamén cousas terríbeis. foi un ano de introspectiva. un ano de natureza. un ano de convivir comigo mesma e de querer moito aos demais, aos do meu redor. foi o ano dos olliños azuis e das viaxes. por dentro e por fóra

foi ano de querer máis aínda bilbao, de fundirme na paisaxe noturna de compostela. dos seus habitantes. foi ano de idear ducias de proxetos que quen sabe se algún día sairán adiante. foi ano de perder todo o arquivo dixital e comezar de cero - pero a única perda tráxica é a da memoria-

o ano da desilusión política. o ano de sair á rúa sen medo. o ano de cambiar, tamén, o xeito de pensar e ver as cousas. evoluir, que lle chaman.

2009. casas de palla e barro. trafalgar square e a quintana. os ollos do león. unha festa de fridas. libros de cor violeta e cancións fermosas. a arte do outro lado da raia. unha lehioa, un novo buraco na orella. quizabes, volver estudiar. moitos libros, moitos versos impresos, moita música. un esguince nun pe, unha saúde por veces feble. e a promesa dun ano que chega por diante cargado de forza. por terceiro ano consecutivo, latinoamérica. que chegou para instalarse. e quen sabe cantas cousas máis acontecerán nesta cidade monstro



29.12.09

no nadal



as rúas de puebla fixéronme lembrar a primeira (e única) imaxe de caracas que ten rexistrada a miña memoria. as casas baixas de cores e os mercados con toldos azuis ocupando as beirarrúas, o aire quente e os autobuses destartalados. e cholula, coas súas ruínas gloriosas de pasado


a fin de semana enteira foi un dejavú constante de cousas diversas e sen ningunha relación aparente entre si
despois foi voltar ao monstro e velo así, achegándose, tan inmenso que aterraba, ocupando todo un val ate tan grande que non alcanzaban os ollos. o popocatepetl coroado de nubes e que fermosos os montes e que verde

(e o terror que sigo a sentir mentres leo de tlatelolco, que non se me saca da cabeza, e a sensación tan estraña na praza, tan fría, tan, non sei, tan pouco humana. de certo hai lugares que están malditos)

24.12.09

de ano en ano

falar galego foi unha sorte de exorcismo. pero màis aínda atoparse con m, alì no zòcalo cheo de xente lista pra patinar sobre xeo. atoparse e falar de cousas de alà, e sentir esa comprensiòn de quen è do mesmo sitio ca ti e tivo un contexto semellante. abrirse portas todas de golpe. cantas sorpresas depara cidade monstro

(e ter preparada unha postal dixital pra felicitarlles o ano e perdela porque a computadora non quere acender, e entòn facelo de palabra, asì, tan soso, sen imaxes. feliz cambio de ano. unha aperta enorme na distancia)

21.12.09

europa e o ballet

chegar á oficina e nada máis prender a computadora atopar isto é comezar o día de moi bo xeito, a pesar do frío que vai

Ataque Escampe - Europa e o ballet from mopalmact on Vimeo.



un video que de seguro ficará para a posteridade
un agasallo de nadal excelente

e o que me fixo rir!!!

20.12.09


cantábanme un mariachi o quizás quizás -que eu só coñecía na boca de natkingcole e nunca oira en directo- e pensei o difícil que é facerse unha pequena familia nesta cidade
quizais non o pensaba onte senon hoxe, despois de falar vía escaipi con catro dos pilares nos que se sostiña/sostén a miña vida compostelana. botei de menos cando dicían que non parecía que xa levase un mes fóra
e depois estivo tlatelolco, e a súa historia de sangue. e palpar a rabia e o sufrimento
ni un minuto de silencio en el banquete
(pues prosiguió el banquete)
dicía na inscrición en pedra

e finalmente veu X., que xa sabe todos os animais e sinalar todas as partes do corpo agás os ollos. e X mandoume bicos de ruido polo teléfono e entón sentín que este foi un domingo saudoso. deses de botar a vista atrás e poñerse metade triste metade leda

16.12.09

noites

nada ten sentido. non ten sentido baixar ás dúas da mañá a mercar aceite pra facer unha tortilla, ou debater sobre o atractivo de marvin gaye. non ten sentido beber vodka no país do tequila, ou durmir menos de tres horas entre semana. nin discutir se é mellor o pelo crecho de negra ou o meu pelo táboa. falar de identidade con xente de tan preto do país e tan diferente. sentir envexa dos que volven a casa polo nadal e facer plans pra xaneiro
percorrer de mañán tan cedo as rúas que van dun barrio a outro, mirando como vai espertando o día

a cidade déixase querer e iso é o que ten menos sentido de todo. será a base de empurróns que conseguirei facerme un oco na cidade. (e mentres, a. marcha de aquí e soa de fondo unha canción que cría esquecida, e que volveu tamén pra quedarse)

14.12.09

dende o cerro del judío, ao amencer, pódese ver un monte e un volcán. o monte ten a forma dunha muller deitaba cara arriba. así é que se conta a historia entre a muller que durme e o volcán, o popocatepelt, que nunca poderán estar xuntos. cidade monstro está completamente rodeada por montes e cerros. por iso os amenceres son tan fermosos, porque a luz vai recortando o seu contorno escarpado
non conseguín ficar esperta ate o amencer, quizais porque facía frío de máis, ou porque levaba horas e horas falando e bailando sen parar. mais o certo é que o espectáculo de luces pareceume incomparable a calquera outra cousa que mirara antes. atrapante e terrible ao mesmo tempo
a cidade vai conquistando ao pouco, como sabendo que lle sobra o tempo pra facelo. o seu ritmo é tan elevado que consume, que quita as forzas
e este -cuase a característica compartida de todo o continente- o país dos paradoxos, dos sensentidos. e sigo sen comprender a falta de acción dos últimos tempos, este tragar tragar tragar con todo. canto máis vou sabendo del, máis escuro semella o futuro que lle agarda. e ante isto, tamén a seguridade de que o 2010 vai ser un ano cheo de cousas interesantes. polo terríbeis

9.12.09

sobre a nube que ti mesma…

a banda sonora das últimas dúas semanas pasa indubidablemente por lene. pasa por cantas cousas dixen que faría ao chegar aquí e que vou facendo aos poucos. necesito actividade para esquecer o difícil de tecer unha rede neste país, da imposibilidade de facelo de luns a venres. alén do traballo, a semana queda reducida cuase ao sábado e o domingo. e isto é parte do movemento monstruoso da cidade: as distancias son tan grandes e escurece tan cedo
(e acabo de chegar e pretendo que todo sexa como se levase aquí mil días...)
a cidade paralízase coa chegada do nadal. hai máis carros, máis xente (se é que é posible) pola rúa. colocaron unha terrible árbore xigante pola que teño que pasar todos os días, e os veciños de todo o edificio enchen as súas casas de luces que parpadean e de bonecos vestidos de papá noel. o consumismo elévase aquí á enésima potencia
entón vou no bus, facendo equilibrios para non caer nas curvas mentres leo sobre o 68 mexicano. entón aprendo a facer malabares no patio ao carón da casa. entón investigo nas rúas do barrio buscando unha costureira, unha librería de modernos, un bar. baixo á bodeguita-de-la-esquina a buscar chocolate a horas indecentes da noite. prepárome para recibir unha visita que trae un paquetiño dende a casa, directamente das mans dos meus pais
e entón si que semella, a ratos, que leve aquí un mundo de tempo
a que non me pillas
sóbrame tempo
vou!!!

8.12.09

j.

j é awa. fala de cantas cousas lle acontecen ao seu pobo. fala de minas, de violacións, de mortes. fala de inseguridade. de inhumanidade. fala de goberno e de guerrilla. fala de como se violaron -e se violan- os seus dereitos. de como só comezaron a loitar cando souberon que tiñan dereitos
os awa, coma tantos outros pobos, loitan por defender o seu xeito de vida, as súas tradicións. a súa lingua
j fala do que os vellos chaman o "mal camiño escuro", polo que se apartan moitos mozos awas. fala de resistencia, de loita. nos seus ollos, que aínda non fixeron os vinte, pódese contemplar o cansancio de séculos. despídese con voz suave. sorrí. e no seu sorriso tamén garda o segredo da resistencia

e eu marcho pra casa cansa, mastigando a súa historia sen saber moi ben que facer con ela

6.12.09

dúas semanas


de todas as cousas que podían ser as primeiras semanas, nada facía supor que acabaría nunha sorte de ático pintando ollos sobre un lenzo branco rodeada de adolescentes. nin asombrada sobre respostas a preguntar arredor de sexualidade (que aínda pensen que unha muller coida mellor dun neno, ou que un home que tivo moitas relacións é un home con experiencia, mentres que unha muller é unha fácil).
sempre se aprende. apréndese, por exemplo, como de diferentes son as persoas que apenas son uns anos menores. ou canto de máis fácil é relacionarse con xente dun contexto semellante, poñamos por caso o estado.
despois están cuestións de como os xornalistas, antes incluso de falar, se detectan. e de como nos lugares máis inesperados xurden as persoas máis interesantes.
e finalmente, está achegarse á realidade indíxena, cuase tanto que podes palpala coas mans, a través das palabras. e mastigas a información durante horas, sen saber que facer con ela.
e chega o sábado e o mellor plan posible é baixar a antros de modernos. e pensar do domingo como un constructo estraño. e comeza a semana de novo

rede e liberdade

suscribo o manifesto. interesante a reflexión de folerpa

2.12.09

aos días de caos seguen días de máis caos. digamos, por exemplo, tardar unha hora e media en percorrer seis quilómetros, ou ir a unha exposición de arte modernote e que no medio dun lenzo xurda un inmenso dinasaurio azul, ou preparar a cámara e a grabadora pra facer un pouco de reporteira
que nos vaian coñecendo polo barrio é un xeito máis de tentar camuflarnos nunha cidade con tanta variedade e na que, paradoxalmente, é tan difícil que pasemos desapercibidas. tamén que conten chistes de galegos ou que me falen de alfonso x o sabio e de marisco. iso somos, de certo
e despois, despois pasear por entre árbores que lembran a un pasado magnífico que foi destrozado, e que os esquíos se acheguen con ollos curiosos. escribir, escribir a tantas bandas que xa unha cansa de repetir as mesmas cousas
e o frío, que vai chegando amodiño, e que lembra que si, que xa chegou decembro. e o axiña que pasou este ano eterno de indefinición e do que non sabería explicar como pasou