27.7.09

plunge (vii)

os ollos do leon son terriblemente luminosos. tanto que por veces e dificil manter a ollada. nos dias de despedida os ollos de todos semellan un algo pesarosos. as despedidas tenhen sempre un aquel de pode que non volva a ser. e xa non se sabe que escribir a modo de despedida, nin que dicir. a de onte, a primeira de todas, diluiuse co cansancio de cando o sol esta xa moi arriba, coma unha premonicion. e a casa non esta rematada. e pode que non volvamos nunca pra mirala. pero nestes dias iso e o menos importante. porque estan as persoas. e diso foi do que nos falou j, movendo os ollos nerviosa pola mesa, pola herba. e falou do primeiro dia, e de como o lume dunha fogueira era o unico que tinha para ofrecernos, e un pequeno cuarto con te quente, e estabamos calados ate os dentes e facia frio, e os mil cans non deixaban de ladrar

probablemente non precisaba dicir nada mais

e agora busco fotografias que regalar. fotografias de lagos e de moreas de palla e de animais e de acrobacias sobre a herba. de dias brillantes e de cicatrices e cortes nas mans. de vodka e danza. de aprender a dicir palabras en mil linguas

os ollos do leon son tan luminosos que as veces dan medo. e non sabes como levalos contigo do mesmo xeito que non sabes como manter vivo o lume cando xa non tes mais madeira que queimar

24.7.09

plunge (vi)


as tres cousas que se din que todo o mundo debera facer na sua vida, engadiria a de facer unha casa. facer unha casa coas propias mans antes que escreber un libro. unha casa que pode que non mires rematada e na que nunca vas vivir
cortar unha arbore ten tamen un certo toque pracenteiro. pelar a madeira e que as tuas mans se humedezan coa vida que corre por baixo da codia. porque q cortou a pola dunha arbore centenaria e a arbore sangrou, unha sorte de liquido escuro que arrecendia a vida
hai vidas que non poden ser contadas nun blogue, porque seria imposible atopar as palabras. e se durmes nun tipi indio probablemente o lume impida que arrefries coa chuva, ou que tenhas medo cos tronos
as mulleres lituanas son incriblemente fermosas. os nenos, como todos os nenos dos sitios pequenos, falanche cando pasas ao seu lado pola rua. e sonten curiosidade por quen tenhen a pel mais escura. cada persoa e un libro no que poder ler. e nestas tres semanas lin tantisimos que non son quen de pechar os ollos co asombro
so restan sete dias e so a promesa de visitar riga de noite me pode facer sorrir

21.7.09

plunge (v)


construir algo coas tuas propias mans ten ese encanto que ven de vello. primeiro traballamos arreo, sen saber moi ben como xuntar todos os materiais. despois empezamos a facer as paredes, a chantar a palla nos paus afiados durante horas. e cortar arbores, e empacar palla e palla e mais palla, todo un mundo de palla, e as feridas nas mans e a pel aspera e a machada sempre a traballar, e cargar a lenha no lombo e pasar o dia espantando os mosquitos, bravos como feras
lituania e cha, tremendamente cha, e pode que por iso tenha tanta auga doce. e nadar nun inmenso lago pola noite e so comparable ao pracer de quecer o corpo canda o lume. espertar cada manha e mirar que ao teu redor so hai arbores e mais arbores, e son tan mestas que case non podes ver as nuben que aproximan chuva a cada rato
e despois esta a xente. que j maldiga porque non sabe falar ingles, non pode falar comigo. e oir as mil historias da boca de t, que viaxou por medio mundo e ten unha curiosidade inmensa por todo. e cando me preguntan se me gustaria vivir asi, como j, no medio da nada, dame medo pensar que no fondo si que me gustaria, algun dia, descansar de todo e de todos, e perderme nun sitio coma este
e sei que botarei de menos todo este verde nos ollos cando volte a casa

15.7.09

plunge (iv) conversas noturnas

- son un home afortunado. estou nun cuarto eu so con catro mulleres
- non tes posibilidades. unha ten mozo estable dende hai anos, outra e lesbiana, ela e galega e eu son negra
- ???

13.7.09

plunge (iii) a casa de te

pasaron catro dias a construir unha mesa e dous bancos e mais un columpio e despois grabar os nosos nomes na madeira. e o unico que podia pensar e que esa casa de certo estaba cimentada sobre un amor absoluto ao entorno e as suas xentes. non quixen marchar dali. e serenamente descubrinme no futuro, porque souben que algun dia seria coma ela, a muller da casa do te
fiquei sorprendida ao descubrir que as diferencias non son tan grandes e unha cancion calquera pode lembrar a outra dun lugar tremendamente afastado, e que ao pe do lume, pola noite, todos precisamos de todos para ser un pouco mais felices. alomenos pra poder sorrir

10.7.09

plungue (ii)


se algo tiveron en comun os meus ultimos tres aniversarios e que estaba lonxe da casa e que chovia. choveu, choveu onte, e mentres corriamos dende a sauna a saltar nunha lagoa friisima no medio da noite decatabame de cantas cousas diferentes se poden vivir en tan pouco tempo. manha comezamos co barro e as pedras e niso consiste todo plan de futuro. e probei as augas xelidas do baltico, e aprendin a comunicarme cos nenos so con xestos e probei tes das mais estranhas plantas. tenho un ano mais desde onte, e ten unha importancia minima. porque estou aqui, estou aqui e os dias marchan tan axinha que pode que nin me decate que pasou todo isto

3.7.09

plunge (i)

probablemente non me creriades se vos digo que ao meu caron esta un rapaz de dezaseis anos e dous metros de estatura xogando ao supermario. si, son dias de contrastes. de bailar la bamba minutos despois de ter aprendido alguns pasos de bailes tradicionais xordanos. dende a fiestra que tenho diante podo mirar a extension de casas baixas, de so dous pisos, por entre a paisaxe verdisima. si, parecemos un cumio de nacions, bastante mais unidos que os que levan ese nome, a pesares de que nos acabamos de conhecer. e asi e que nos traducen dende o lituano ao ingles, e de sup[eto xurden os marmurios que traducen ao frances, ao arabe e ao italiano. as veces ao galego, tamen. probar a cada momento comidas estranhas, xogar a xogos que tenhen a unica finalidade de facernos rir. controlar o teclado pra que non salte co cirilico e lembrar que non se poden colocar tiles
non saberia contar cantisimas cousas me fascinaron nestes tres dous dias. pode que as nenas, coas suas trenzas loiras rindo porque non conhecemos o seu idioma. ou as vellas con vestidos de flores e sombreiros de palla. ou quizais a acordeonista e o grupo de nenos cantando pra darnos a benvida ou cada un dos trucos que se nos van ocorrendo aos once que somo pra esquecer que non existe lingua comun posible. o corpo e a millor linguaxe
e a fotografia. prometo subir fotos en canto poida. e ter as saudades xustas de ala