7.10.11

teño un nó dentro que non me deixa pensar. é como unha bola de pelo, enmarañada de imaxes, de palabras, de historias
teño un nó que non se quere desfacer. que non se pode ver nin tocar
tenme os ollos anegados


é un país triste este. difícil de vivir
non sei canto máis poderei vivir aquí sen que doia

18.9.11

EU QUERO

EU QUERO
Quero que saia o sol.
Quero o teu corpo quente
contra o meu.
Quero un cuarto de noso.
Quero os labios abertos.
Quero a túa man esquerda.
Quero o vento.


María do Cebreiro. Cuarto de outono

10.8.11

que era verán dicían e ter de súpeto un pé no avión. os días pasan moi axiña
e de como fechan escolas no rural, europa afunde e aquí a tinta dos xornais é sangue


20.7.11

chuva


deixo a rulfo, que siga o seu camiño. rulfo que xa non me vai acompañar máis

deixo as secas serras de jalisco e paseo polo doce ar que anega o cantábrico. só polo pracer de preguntarme por que non volvo vivir . podería inventar unha historia para cada gran de area que asenta as praias da súa costa

despois, que teño tantas cousas na cabeza, déixoa que marche un rato, ela soa, que tamén eu preciso descansar

no cuarto húmido, este, hai un ruído xordo, como de vella máquina de facer cinema

ou será a caixa de música do meu peito

ou as saudades daquela beira do mar

26.6.11

rulfo mais eu


rulfo mais eu habitamos nas vías do tren dos domingos. pasa miña man polas súas páxinas e é coma se fóra non chovese, esa chuva fría do verán, senón que o sol pega tan forte que a pel arde

con rulfo viaxo á serra de oaxaca, aínda que el falase dos llanos de jalisco. leo miseria e pobreza e desterro

a miña man, que brilla un pouco con esta luz, repasa liña a liña cos ollos, e deixa que rulfo sexa o máis importante que hai. a miña man non sabe como era o mundo antes de que rulfo escribise, e non quere sabelo

eu non lembro como era eu propia antes de méxico

e entón, miña man e mais eu, que desde hai un mes nos queremos máis ca nunca, como se de súpeto nos descubrisemos unha á outra, fechamos o libro, poñemos a luva, saímos á luz e á auga negra do charcos, e pensamos na calor dos llanos e nos desertos que habitan os pulmóns das persoas fóra desta monstrosa cidade de ceo gris

17.5.11

pereiro

pasamos de dicir día das letras a dicir día de lois pereiro

porque o que aconteceu este ano foi unha revolución. quizais dende a miña perspectiva sesgada de atender só a certas cousas e persoas, mais eset ano semella que vivimos unha revolución da poesía que está na rúa, e non na academia


levaba anos a agardar por este día e tócame estar á marxe. a unha marxe de nove mil quilómetros. se ben é controvertido que se lle adique un día tan institucional a alguén como pereiro, a ruptura que supón, o poñer a todas esas persoas anquilosadas no pasado máis clásico a celebrar a alguén que tivo unha vida tan pouco "decorosa", é unha victoria


miña nai dicíame que pra qué celebrar a alguén que escribiu apenas tres libros. eis o grande logro. que se coñeza, que se lea, que se achegue á xente do común a alguén que escribiu pouco -se temos en conta as leis da hiperprodutividade que mandan en nós hox- pero con esa furia, é máis do que se pode agardar


a primeira vez que lin a pereiro, hai moitos anos, tardei días en reuperarme dos seus versos. moi poucas veces na vida me pasou iso. agora, a nove mil quilómetros da casa, releo a súa poesía última de amor e enfermidade, que me acompaña nesta travesía polo oeste


ogallá nunca máis voltemos celebrar a eses autores que fican tan lonxe de nós, que non nos falan, que non saben falarnos. ogallá cada ano haxa unha revolución. ningún paso atrás de aquí en diante

27.4.11

chiapas

chiapas é encontros e desilusións. é afrontar unha realidade que fica tan lonxe de nós que semella ciencia ficción. nenas preñadas. nenas descalzas. sorrisos desdentados. chiapas é tamén o grande símbolo da resistencia indíxena. esperanza e miseria. europeos que pretenden atopar un soño e despois abren bares. jipis que venden pulseiras
en chiapas reencontreime co pasado e co futuro. recarguei a enerxía como fan os minerais co sol. volvín entender que fago aquí e o sentido que ten todo isto. déronme ganas de devorar o mundo coas mans.os ollos non sempre son abondo
despois volvín á cidade monstro e sorrín moito. por que non? esta primavera veu chea de regalos, de visitas e de amor

17.4.11

saraiva

hoxe granizou. granizou tanto que o chao cubriuse todo de branco. na rúa, era todo verde e xeo, verde e xeo. estraña primavera
mentres, eu busco escusas pra non pensar e por iso soño cun sorriso que é cuase idéntico ao do gato de alicia. deitarse e acordar cun sorriso na cabeza é moito máis do que podería ter pedido

9.4.11

primaveraclown


pregúntolle ao meu profesor de inglés que dicir se me preguntan por que son paiaso, ou por que inclúo esta información no meu currículo. teño medo de que non o comprendan. el dime que só teño que falar con seguridade, e dicirlles que transformo cuestións nas que ninguén pensa en sorrisos. é un xeito bonito de velo

asia volve soar forte e eu que estou chea de medos e inseguridades. inseguridade de non ser o que andan buscando, ou simplemente que non precisen de alguén coma min. ás veces coa xente pasa o mesmo: non precisan nas súas vidas de alguén coma ti. e ás veces doe

falando coa pedra, sentín que estaba a perder moitas cousas. sentín que non valía a pena estar lonxe. que responder nunha entrevista de traballo se che preguntan por que escoller a vida internacional? como explicar que tamén é unha decisión que doe?

22.3.11

a miña mesa de traballo -na oficina- e ese lugar marabilloso tan propio como a miña propia casa. as pilas de libros, as fotos dos nenos, unha planta que vive enriba dunha torre de cedés. ese marabilloso caos que é tamén a miña vida, e que se reproduce en todo aquilo que toco
grampadora, xornais, videos. notas cheas de claves e ducias de barcos que sulcan os mares da torre do meu ordenador. latas cheas de sobres de té e caixas de té cheas de lápises e clips. versos ciscados en anacos de papel
coñecín un poeta que envía caracois debuxantes. coñecín un poeta que pensa en máscaras e megáfonos mentres eu falo de patrias e partos
no parque afundido atopei esquíos e palabras e levei un pouco do seu sol á lámpada que alumea a miña mesa na oficina. estou cursi porque chegou a primavera e non me importa. xa abondo gris hai nos xornais, que só lembran que hai unha guerra -entre tantas- porque comezou hai pouco. teñen memoria de peixe
nun cacho coloco unha foto. mais pode que non atope nada que ilustre todo isto

16.3.11

a pequena g

non existen as palabras de gracias. só as de amor, cando son de verdade
e existen tamén as persoas que son constantes vitais no camiño que nos toca percorrer. falei moitas veces da pequena g nesta casa. moitísimas veces. e como constante que é, volve unha e outra vez á miña vida, chea de amor
a pequena g é unha desas persoas que fan crer que outro mundo é posíbel. é unha desas persoas que constrúen día a día un outro mundo posíbel
ela foi a primeira coa que sentín -e con quen máis o sentín- que a vida nos levaría a cada pouco polos mesmos camiños, para írmonos atopando. ela é unha das poucas persoas coas que semella que non pasan o tempo e a distancia. que sabe escoitar, cousa ben rara nos tempos que corren
a pequena g é unha valiente. e ademais de ser valiente, quéreme e lévame no seu pensamento
e eu, que non atopo palabras que digan todo o que podería dicir sobre ela. porque querer fica pequeno e tamén a levo sempre comigo

15.3.11

sol


que non vos enganen os berros. este ano xa morreu. que non vos enganen as luces nin a música
porque, claro, soan agora todas as cancións que deixamos pasar e que falan de nós e das nosas decisións. tamén das cousas que non fixemos
o sol do caribe queima e é imposible afacerse á soidade e á tristura dos aeroportos
(preciso de contar todas esas respiracións, todas as noites sen durmir. todas e cada unha das conversas) ou é que se lle poden poñer números a todos estes meses?
cando vivamos nun circo e teñamos fiestras vermellas, xa non precisaremos de chorar en lugares aos que case ninguén chega, como este
non me quedan escusas pra non dicir a verdade. vaise esgotando o tempo. este ano morreu e agora temos por diante unha vida toda. podo inventar todas esas cancións que non escoitei nunca, e fuximos polo mar, ata o pacífico, iremos ata o pacífico. ninguén nos coñece lá
non ten sentido escribir cousas bonitas se non son quen de dicirchas de ollo a ollo

12.3.11

caribe

  1. esta incapacidade de dicir o que teño que dicir. esta capacidade de dicir o que non debera dicir
  2. o estado natural do ser humano é o sol
  3. existe unha cultura feminina? ou máis aínda, por que as mulleres non conseguimos equipararnos aos homes na producción cultural?
  4. pintar na area
  5. máis de tres mil anos domesticando o chile
  6. o estado natural da miña pel é o branco
  7. vivir fóra do mundo significa non enterarse de que un tsunami soterrou a miles de persoas. vivir fóra do mundo significa que o máis importante para un sexa o nacemento dun neno
  8. esta incapacidade de sentir o que hai que sentir. o medo a non sentir ou a sentir de máis
  9. a poesía non é un oficio, claro. é un estado da alma. que llo pregunten a todos os poetas -poetas de veras- dos últimos dous mil anos
  10. teño sono e non quero ir durmir
  11. mañá marcha mamá

21.2.11

seiscentos cincuenta e un

chorar coma unha estúpida por un filme malo. niso fechas a fin de semana, na que nada importou abondo. só ela, a quen antes admirabas e agora xa é como da casa, como alguén corrente que se vai metendo no día a día através de liñas que chegan de alén mar, e que te emocionan tanto como facía moito nada facía
e si, que lindos ojos, malagueña. como el candor de una rosa
de maior quero ser poeta, digo algúns días. quero ser poeta e escribir cousas bonitas. así, con esta inxenuidade. quero ser poeta con el candor de una rosa


17.2.11

cidades

por culpa dun lector de vello desta casa, ando a preguntarme se terei algunha relación especial coas cidades nas que vivo. algo que saia do común
e venme á mente a marabillosa filipa leal, da que namorei fondamente no último festival de salvaterra ao que fun

A CIDADE ESQUECIDA


Ela disse: Sou uma cidade esquecida.
Ele disse: Sou um rio.

Ficaram em silêncio à janela
cada um à sua janela
olhando a sua cidade, o seu rio.

Ela disse: Não sou exactamente uma cidade.
Uma cidade é diferente de uma cidade
esquecida.

Ele disse: Sou um rio exacto.

Agora na varanda
cada um na sua varanda
pedindo: Um pouco de ar entre nós.

Ela disse: Escrevo palavras nos muros que pensam em ti.
Ele disse: Eu corro.

De telefone preso entre o rosto e o ombro
para que ao menos se libertassem as mãos
cada um com as suas maos libertas.
Ela temeu o adeus,disse:Sou uma cidade esquecida.
Ele riu.

3.2.11

o sol

baixo camiñando desde o traballo todos os días. unha hora. case sempre no punto exacto cruzo con el, e nos últimos días comezo a dubidar se de certo existe, se non será que só eu o podo ver
co pelo desordenado e a roupa rota e suxa, pero leva traxe, e camisa, e garabata, iso si. zapatos rotos e un libro moi grande debaixo do brazo. podería ser o código civil, un tomo de enciclopedia
ou unha novela de cabalerías
peor o título, en letras douradas, está roído de máis como pra poder lelo

invariablemente levanta os ollos do chan, mira pra min, e segue o seu camiño

e eu non sei que sentir

22.1.11

sábado

os versos de david huerta. as acelgas. chamar a manila. o inglés e o português. o recendo a tabaco que entra pola fiestra. o sol de inverno que quere ser primavera. os libros pra colorear de deuses maias. os narises vermellos de pallaso. os frijolitos que medran dentro das barrigas das mulleres. a numeroloxía. ser e estar. méxico. as palabras de xente que di que son artisticamente mediocre. a lista da compra. os bestiarios e os animalarios. os poetas. dubidar nas propstas. áfrica. os retos. o medo. ojalá que llueva café en el campo

querer ser e non atreverse. voltar aquí. voar. as cancións de amor que soan baixiño. os cadernos de follas amarelas. as chamadas por teléfono. os ollos azuis

facerse maior. os días que pasan tan axiña. méxico

as dúbidas. as ausencias. áfrica

escribir. o medo. áfrica

áfrica

áfrica

áfrica

15.1.11

ouro vermello



de que xeito se van enlazando as palabras como os punteos nunha guitarra. de que xeito o sol fai arder a pel e á mañán seguinte vai tanto frío, e arredor só hai agaves e montes altos coma mundos que fan pensar que volviches atrás, que estás nos andes e sempre é vrao

como a casa se vai enchendo de peixes e procuras nos libros mais non, os filósofos gregos pouco ou nada falaron de peixes e de barcos de papel, coma se non fosen abondo importantes. que é case a unha da mañán e toda conversa posible di que neste cuarto, entre estas catro paredes, non hai changos senón peixes, e unha serea esquelete, e un sombreiro de retallos de telas coloradas. e xuras e xuras que non, que non hai changos

ou é que acaso quixeras que a conversa xirase arredor de illas no ecuador ou sobre arreglos a unha canción que fan pensar canto tempo hai que non escribes por encarga, que tristura

nomás eso, dis. nomás que peixes e nomás que sol e nomás que mulleres de trenzas longas coma mundos que sorrín desdentadas mentres se fan entender nun español precario con turistas do norte de europa. que mundo este

e onde quedou áfrica? pois debeu de quedar fóra do cuarto, cos changos. onde vai máis frío. onde é máis noite. e xa vai ser a unha e comeza a furar a fame no estómago, ou as ganas de comer, que non é o mesmo. e si, van sendo horas de ir pra cama. tanto teñen os peixes. e as sereas con guitarras. e os esqueletes desdentados e as illas nas que o sol bate tan forte que non pode agromar nada da terra

é tarde de máis pra pensar