21.9.09

a.

coñecino hai xa algo máis dun ano. de certo pensei moito nel nos últimos meses, pero por motivos que nin eu mesma sei, nunca me atrevín a escribirlle. hoxe abro o correo e miro que teño tres mensaxes del. nun deles, ven só o enlace cunha nova. e entón a miña cabeza comeza a facer memoria
cando coñecín a a, estaba a piques de deixar de traballar para o goberno. había dúas cousas que eran case o motor da súa vida: a cultura -na concepción máis ampla do termo- e máis a protección dos discapacitados mentales. falaba, de calquera cousa, e te envolvía coas súas palabras. desas persoas con estrela, que brillan por si propios
a miña viaxe ía rematando, e con ela as esperanzas de voltar velo. o último día recibín un paquete. quen me ía mandar un paquete a sete mil quilómetros da miña casa? e era el, claro, que percorrera mil librerías caraqueñas para dar cos libros que eu non puidera atopar. os poemas dun galego que el regalaba a unha galega -e é que hai persoas que pasan por nós sen máis. hai outras que aparecen por algo. e que agardo que nunca desaparezan de todo-

10.9.09

i.
son varias cousas. é, por exemplo, ler a nova no xornal sobre oliver stone, que fai que teña unhas ganas inmensas de mirar o documental. é tamén ver o tráiler, claro. e que nunca deixa de sair na tele, e todo o que se di del. os rabinches infantís, que tanto mal fan
é, tamén, que o amigo dunha amiga vai a venezuela, e me pide que lle escriba sobre aló e o que eu vivín. e claro, el é antichavista -xa antes de ir- e eu, que non comparto eses -nin semellantes- ideas, totalmente faltas de argumentos, e que uso o socorrido consello de non creas o que che din, compróbao ti mesmo
ás veces pregúntome se o que teño é sorte de ir a lugares que merecen realmente a pena, ou é que en todas partes podes atopar a esperanza de que todo vaia mellor

ii.
despois é quedar sozinhos na casa, atanís e máis eu. atanís, que me despiolla mentres se pasea polos meus ombros. construímos xuntos unha cidade para vivir estes catro días nos que somos só os dous. ben, en realidade é unha aldea, así pequeniña, e como ningún dos dous sabe debuxar, pois facémola de palabras, que non hai quen nos critique na casa baleira
perseguimos libros que non aparecen por toda a costa atlántica, e facemos conxeturas sobre cousas que poden pasar/non pasar a medio prazo. comemos verde, descansamos, falamos en voz alta. desfrutamos do sol que xoga coa chuva aun correquetepillo. repasamos fotos vellas e pensamos en regalalas. alguén quere algunha?

8.9.09

poesía


xa hai moito teño un debate interno sobre o xeito no que mellor se comparte a poesía. asisto, nas tres últimas semanas, a recitais que, merecentes ou non deste nome, presentan a poesía de maneira radicalmente distinta
primeiro foron os cataláns, que conseguiron algo que para min era novo: facer ao público partícipe da súa actividade, da preparación e do evento. gostei deles porque racharon a liña de separación entre o que fai e o que vai mirar/oir. porque o importante non foi só a poesía, senón o todo final e o proceso de cada unha das partes
despois veu un recital deses que van con música. moi bonito, si. do que disfrutei. pero os artistas enriba do escenario e o resto abaixo. a única intervención posible, o aplauso
e despois veu o festival. non vou mentir. non me gustou o programa, non me gustaron os poetas (aínda que fixen dous grandísimos descubrimentos vindos do outro lado do minho e do outro lado do océano, e houbo algún máis que se salvou)
pasamos o domingo falando de poesía e das formas de provocación. e concordei cos demais e comigo mesma en varias cuestións. a primeira, na meirande parte dos casos é preciso algo máis que un bo recitador para facer partícipe á xente da poesía (vamos, que é preciso que os poetas baixen dos altares nos que viven e pensen de que xeito poden riscar esa maldita liña invisible que os mantén enriba do escenario, aló nos ceos, e ao resto dos mortais nos mantén abaixo). que facer algo máis aparte de ler tamén é unha arte. que un desnudo integral non é provocación, xa non (pode que o fose hai unhas décadas, non agora. para provocar con poesía é preciso amosar/falar de cousas incómodas, por exemplo, de cousas que ninguén fala. ou facer algo innovador). pensei en moitas máis cousas das que agora non me lembro. e de todos xeitos, o meu debate interno sobre o que é/non é poesía nunca remata. será por iso que hoxe vou á homenaxe a manuel maría. a ver se se me aclaran as ideas un pouquiño máis...