a miña mesa de traballo -na oficina- e ese lugar marabilloso tan propio como a miña propia casa. as pilas de libros, as fotos dos nenos, unha planta que vive enriba dunha torre de cedés. ese marabilloso caos que é tamén a miña vida, e que se reproduce en todo aquilo que toco
grampadora, xornais, videos. notas cheas de claves e ducias de barcos que sulcan os mares da torre do meu ordenador. latas cheas de sobres de té e caixas de té cheas de lápises e clips. versos ciscados en anacos de papel
coñecín un poeta que envía caracois debuxantes. coñecín un poeta que pensa en máscaras e megáfonos mentres eu falo de patrias e partos
no parque afundido atopei esquíos e palabras e levei un pouco do seu sol á lámpada que alumea a miña mesa na oficina. estou cursi porque chegou a primavera e non me importa. xa abondo gris hai nos xornais, que só lembran que hai unha guerra -entre tantas- porque comezou hai pouco. teñen memoria de peixe
nun cacho coloco unha foto. mais pode que non atope nada que ilustre todo isto