15.9.07

De feito, o que máis me gustou del foi o seu sorriso, que brillaba moito coas luces, e que se vía agrandado, supoño, polos efectos do alcol. Gustoume o seu sorriso, e inventarlle un oficio.
Agora, agora que empezo a vivir de verdade (e máis aínda, se cabe) Compostela, agora é cando teño que me despedir. E éntrame a tristura...
(nota: quen dixo que non sepodía facer unha entrada de blog sobre unha noite de xoves normal???)

10.9.07


pasou o día, pasou a romaría

XA SON FILLA ÚNICAAAAAAAAAAAAAAA (na casa)


e vivan, vivan, vivan as irmás da noiva!!!

7.9.07

Que si, señores, que esta casa vai de capa caída. Estame afectando non acceder á rede regularmente, ter tanto tempo libre e -case- non saber que facer con el, e empezar a planear na miña cabeza a migración a terras do norte, que é polo de agora o único que consigue manterme cerebralmente viva (iso, algún que outro programilla e un par de libros)
Mañá é o día M., e preguntarán se estou nerviosa por quedar de filla única na casa. Pois a verdade é que me manteño escéptica. O mellor do día será fumarme un puro -cubano- diante de toda a familia e estrear o meu vestido made in gz