21.8.08

crónica x.

cando preguntan que como é isto non sei que responder. digo bonito e veñen tantas cousas á cabeza imposibles de explicar. que aquí o santo máis venerado ten traxe e gravata, e que se paga nos buses ao baixar e non ao subir. que os nenos xogan aos mesmos xogos mais con nomes diferentes, e preguntan todos os días se teño fillos e esposo. que aquí todas as casas son moi pequechas, de planta baixa, e os irmáns durmen todos no mesmo cuarto. que antonte r. contounos a historia da súa vida ao pé dunha cervexa e tiven que facer esforzos por non chorar alí, diante súa.
que hoxe foi o último día do plan vacacional e cansei de choutar, e de levar os nenos ao lombo, e de responder as súas preguntas que nunca rematan. e fiquei triste. e despois coñecín a un home que en setembro viaxará á coruña. entráronme saudades e non, porque esta fin de semana promete. trocarei miche de pexego nun mercado tradicional. alí vou toparme coa venezuela bolivariana coa que soñaba antes de coller o avión

18.8.08

crónica ix. (a festa)

bailaron, e sorriron tanto que lles saían os dentes da boca. e eu non cansei de tomarlles fotos. todo o amor que suaban por todos os poros, cantísimo, as nais, os pais, os irmáns, cos chamos. era a festa dos nenos especiais e por iso cada un dos que estabamos alí eramos en certa maneira especiais, e ninguén o era. bailei baixo o sol e xantei baixo a chuva. despois chegaron os músicos viaxeiros a poñer a cor, coas súas chambras laranxas, cantando en quéchua e falando de lugares que nin soñamos coñecer. pasou o día e durmín tranquila, cansa e feliz

11.8.08

crónica viii.

aínda medio durmida, despois de erguerme a todo correr porque perdía a buseta das sete e media, topei na porta da casa cunha tarántula que despois me contaron que era velenosa. menos mal que a casa ten dúas portas, pra ir a por axuda en caso de fauna con xigantismo preto. todo un espectáculo ver a dúas rapazas matándoa a pedradas, (o método máis efectivo, seguro e menos contaminante) que as patas amputadas do becho seguían a retorcerse no chan co animal xa morto. (por detrás da casa hai unha sorte de cavorco e un val con vexetación moi mesta, por iso ás veces aparecen bechos típicos da selva)

mais non quería escrbir sobre fauna hox. quería falar de nenos, outra vez. nunca me gustaron, mais ando a aprender o valor do riso dun neno (aínda que pareza un tópico), a súa creatividade, e o que fan traballar a miña imaxinación cada tarde, entre manchas de pintura na roupa e xogos nos que hai que imitar animais. a tal hora, dicir que non me gustan é un pouco mentira

8.8.08

crónica vii. (as nenas)

maría vive en montepedra e no vrao, cando non hai escola, axuda aos parapentistas a aterrar. pregúntame se son reporteira -adoro ese palabro- e despois dime que de maior quere ser fotógrafa. apréndolle a sacar fotos coa miña cámara
en vilapán, hai un pequeno verme da cor do café que cada día me fai conducir unha camioneta imaxinaria ou converterme en paxaro e levala vando escaleiras arriba polos corredores do centro cultural. ten só cinco anos e cando non lembra o meu nome chámame guapa. é tan fraquiña que ata lle caen os pantalóns, por iso é tan fácil levantala no aire. os dentes, tan pequechos báilanlle branquísimos na boca cando sorrí. ás veces dime que parezo un varonsito, polo pelo curto e entón fágolle cóxegas pra que non mire que estou a rir
as nenas, aquí, teñen un algo especial. despois agóchano pra facerse maiores

5.8.08

crónica vi.


pasei días a pensar fillosdeputa. tamén voei bambeando no aire coma un paxaro, deixando que o aire me dese na cara. o luns, estraño e diferente aos luns de antes, como todas as cousas aquí, cambiei de película e mirábao todo dende platea, coma se non fose comigo. escoitei llaneras, botei remedios nos ombreiros queimados polo sol e durmín acompañada dun milleiro de soños, deses que non deixan descansar, ata que cantou o galo coas primeiras luces do día
outra semana que comezaba a escorregar polos dedos ás présas

1.8.08

crónica v. (tristura)

a rede fai que non poida esquencer as cousas que agora pasan por alá. así recibo fotos de x., que ten uns ollos fermosísimos, entéronme da morte dun grande, e envexo, triste, o cartel do festival de poesía do condado
estou a perder un milleiro de cousas porque todo nesta vida é escoller. non cambiaría estar aquí por nada do mundo, pero é inevitable desexar ter o que non se pode ter, non cren?