29.9.08

crónica xx.


a lagoa estaba encantada e por iso non se descubriu ate que soubo quen eramos e a que iamos ate ela. era fermosa coma ningunha outra. coa néboa, tan mesta, enchíase o pelo e a roupa toda de xeada, e ata pasamos frío, que foi como estar na pedra ou en illa peixe de novo
despois todo foi desinhibirse á noite na praza de vilapán, bailar, falar, falar moito, espertar tarde, roubar laranxas, rir
sentirse aquí, a ratos, coma na casa

26.9.08

crónica xix.

mentres agardaba por unha chamada que nunca chegou, xogamos a imitar aos animais. como fan os cans enfadados? miauuuuuuuuuuuuu. despois fixemos cantas onomatopeas se poden facer coa boca. durmimos ben. fóra da casa non había ruídos onte á noite. por primeira vez

25.9.08

crónica xviii. (festas en vilapán ii.)

que no bus viña falando das misións cubanas e de como é que hai cuba en medio mundo, e non puiden facer reconto de todas as cousas dos últimos dous días. así que agora, biscoito na man e medio café, deste aguachirri que beben aquí, agardo a que cargue unha páxina e reviso todas as fotiños que fun sacando dende o martes. que estamos en festas e onte foi festivo e non traballamos, mais andivemos polo barquiño este no que vivimos dando voltas, e pintamos follas das árbores e descansamos a barriga, que o día anterior foi o aniversario de a. e comimos tarta alomenos tres veces. e cantei o zorionak zuri en cantos idiomas sei. que onte á noite andamos jodiendo, que é como din aquí, e por iso cheguei tarde case dúas horas esta mañá. que pensabamos que había que durmir na porta da igrexa, porque xa non había taxis, ata que o tipo que peor nos cae de todo vilapán nos levou ata a porta da casa, ao módico prezo dun bico cada unha. que a a. se lle quedou a boca aberta ao mirarme bailar. que si, que só bailo con r., que para algo xa nos gañou o corazoncito a todas. é inxusto que agora, que xa comezamos a entrar na vida da xente, teñamos que marchar. bendito fin de semana que nos agarda

(na imaxe, un pouco de okocentrismo fotográfico)

22.9.08

crónica xvii. (festas en vilapán)


o mellor lugar onde durmir é un leito de mandarinas. aprendín o pracer de ir roubarllas ao veciño os días nos que quedo na casa. tamén facer bailes parvos pra que os rapaces se partan da risa e os instructores pensen que estou un pouco tola
nas festas da vila, unirse aos outros estranxeiros, os únicos estranxeros que estamos aquí, e que ata eles se rían de nós ao oir pola megafonía en plena cabalgata, también están con nosotros las compañeras de españa, terra, tráganos ben fondo
explicar un millón de veces que non, que non somos españa, e discutir de historia, de desenvolvemento, da realidade cubana e venezolana, de latinoamérica
deixar que descoñecidos nos expliquen o namorados que están todos do noso pasaporte e acudir á elección da raíña das festas pra decatarnos da sorte que temos de non considerarnos a nós mesmas un cacho de carne con medidas
durmir con música pra poder durmir, chegar ao luns pola mañá con novas que poñen triste. recibir correos dende gz, dende eh, dende italia, dende as illas africanas, todos dicindo quero que volvas e eu que non sei se quero volver ou non, con estas ganas tremendas de apertar e que me aperten

19.9.08

crónica xvi.

que onte, como non había interné, fuxín da oficina e fun a pasar o día cos nenos. e paseando entre árbores cargadas de laranxas e mandarinas, nesta terra na que case todos os cítricos, docísimos, son de cor marela e verde, pensaba nas pequenas cousas que tan feliz me fixeron dende hai máis de dous meses. as busetas coa música altísima e as fiestras abertas, deixando entrar todo o verde directo aos ollos. os nenos que pola noite berran española española no camiño a casa. a cara de d.s. cando o saco a bailar sen música ningunha. os bicos, as apertas. discutir con a. coma se tivesemos tres anos e medio. os cartaces con faltas de ortografía. os mamita e ahorita. a cara dos nenos cando saco a cámara de fotos e lles pido que sorrían. os berros de y. cando marcho pola mañá, buenos días, tía. que o buseiro agarde a que pegue unha carreira de varios -moitos- metros, pra non ter que agardar ao seguinte bus.

t. estaba algo tristeiro, onte, ata que lle cantei unha canción co seu nome. despois roubamos mandarinas ao veciño e camiñamos ata a torreta de alta tensión. pola tarde fun visitar aos outros nenos e tamén bailei sen música e deixei que g. se amarrara forte a min porque ten os ollos máis fermosos e tristes que vin en moito tempo
para eles, os recén chegados, é difícil adaptarse á nova vida. pra min, despois de adaptarme, o difícil é deixala

17.9.08

crónica xv.

camiño pola rúa entre unha néboa mesta e baixa, que non deixa mirar ben os carros que veñen de frente. pitan os camións ao meu paso, coma sempre. saúdo un par de persoas. hoxe vai algo de frío, frío de levar manga longa. as casiñas de planta baixa, que fan disto unha vila, están xa todas adornadas. esta semana comezan as festas
ao chegar á oficina sento no ordenador e leo triste as novas dos xornais. as cousas non cambian. despois sorrío ao mirar as fotos que me envían do pequeno x
comezo a conta atrás. quedan exactamente dezasete días. dígolles se non podería levarme a e. na maleta. dáme as apertas máis fortes que me deron na miña vida e enfádase cando os demais non me fan caso. levaríaos a todos, en realidade, nunha bolsa máxica como a de meripopins
grabo fotos en cedés. tamén saldar contas pendentes. a despedirme dos nenos que vou topando pola rúa, que xa comezaron na escola
o único que me une á realidade é un avión que me leva ate caracas. e, despois, a triste volta

16.9.08

crónica xiv.


fuximos ao paraíso por catro días. ao marchar comprendín ao vasco que fora alí por tres días e levaba trintaetrés anos. tamén eu quixera quedar ate morrer
só alí tivo sentido namorar duns ollos verdes e da cor da pel dourada, mestura de tantas peles. só alí oir, sempre, da revolución, e os tambores, e os pequenos barcos pesqueiros e coñecer xente que de tanto tempo fóra da casa xa eran habitantes de ningunha parte. deron ganas de agarrar un morral con catro cousas e fuxir mundo adiante sobre os pés. de cantar ate quedar sen voz e non preocuparse por que comer mañá, por onde durmir, polo mar no que nadar
saber que quero voltar sen pasaxe de regreso

10.9.08

crónica xiii.


liliana é negra como a noite
os seus irmáns abanean os pés colgando dalgunha estrela, lonxe da terra
a súa nai sorrí suave, cuns ollos pesarosos, cargados de tristuras. vén fuxida do pacífico, dun mar de conflictos, violacións, medo
liliana tírase á auga e di que sabe nadar, mais afoga
ri e coida dos seus irmáns
apégase pronto a un, tan axiña que costa un mundo despedirse dela
liliana é fermosa como a noite
estase a facer maior á forza, valente. lánzase á vida sen saber nadar
e nin así se lle apaga o sorriso

9.9.08

crónica xii.


podería namorar del ao falar de poesía, de teatro, de política. das ganas de vivir e do seu país inmenso e heteroxéneo. cando me falou do seu amor por lara
mais en realidade tiven que namorar de toda a aldea. dos seus camiños poirentos, sen rastro de asfalto. dos nenos espidos pola rúa, das casas de barro e madeira. tiven que namorar do seu xeito de facer da cultura, da arte, a maneira de vivir. de canto aprendín de estrelas e antigas civilizacións. namorei do meu nome e do pobo wayuú, ao ser bautizada e recibir as beizóns dun vello sabio
vivín unha aldea recibindo centos de persoas, pra durmir ao aire libre nunha casa sen cancelas nin portas. faláronme coma se non fose europea, senón unha máis. reatopeime cos xa amigos de chavedosol e compartín tardes nas que o sol queima a pele ata de noite e dan ganas de volver alí, cada ano, cun feixe de apertas como equipaxe

1.9.08

crónica xi.

en chavedosol atopei o lugar no que ser feliz. atopei os alicerces da revolución e a ansia por cambiar o mundo. dexei que me calara a lección mil e cenmil veces: que todo ha de ser pel, que todo ha de ser pel. escoitei o ritmo da vida saudándome cada mañá, soñei amarrada a un cuatro, tan feliz. quixen quedar alí. o fermoso que debe ser envellecer na terra máis luminosa do mundo. escoitei, aprendín moito, amei as casas de cores e as camisas vermellas. sentín a revolución latexando nas rúas e no sorriso da xente. durmín cun mundo mellor dentro do peito.