que onte, como non había interné, fuxín da oficina e fun a pasar o día cos nenos. e paseando entre árbores cargadas de laranxas e mandarinas, nesta terra na que case todos os cítricos, docísimos, son de cor marela e verde, pensaba nas pequenas cousas que tan feliz me fixeron dende hai máis de dous meses. as busetas coa música altísima e as fiestras abertas, deixando entrar todo o verde directo aos ollos. os nenos que pola noite berran española española no camiño a casa. a cara de d.s. cando o saco a bailar sen música ningunha. os bicos, as apertas. discutir con a. coma se tivesemos tres anos e medio. os cartaces con faltas de ortografía. os mamita e ahorita. a cara dos nenos cando saco a cámara de fotos e lles pido que sorrían. os berros de y. cando marcho pola mañá, buenos días, tía. que o buseiro agarde a que pegue unha carreira de varios -moitos- metros, pra non ter que agardar ao seguinte bus.t. estaba algo tristeiro, onte, ata que lle cantei unha canción co seu nome. despois roubamos mandarinas ao veciño e camiñamos ata a torreta de alta tensión. pola tarde fun visitar aos outros nenos e tamén bailei sen música e deixei que g. se amarrara forte a min porque ten os ollos máis fermosos e tristes que vin en moito tempo
para eles, os recén chegados, é difícil adaptarse á nova vida. pra min, despois de adaptarme, o difícil é deixala
Sem comentários:
Enviar um comentário