22.1.11

sábado

os versos de david huerta. as acelgas. chamar a manila. o inglés e o português. o recendo a tabaco que entra pola fiestra. o sol de inverno que quere ser primavera. os libros pra colorear de deuses maias. os narises vermellos de pallaso. os frijolitos que medran dentro das barrigas das mulleres. a numeroloxía. ser e estar. méxico. as palabras de xente que di que son artisticamente mediocre. a lista da compra. os bestiarios e os animalarios. os poetas. dubidar nas propstas. áfrica. os retos. o medo. ojalá que llueva café en el campo

querer ser e non atreverse. voltar aquí. voar. as cancións de amor que soan baixiño. os cadernos de follas amarelas. as chamadas por teléfono. os ollos azuis

facerse maior. os días que pasan tan axiña. méxico

as dúbidas. as ausencias. áfrica

escribir. o medo. áfrica

áfrica

áfrica

áfrica

15.1.11

ouro vermello



de que xeito se van enlazando as palabras como os punteos nunha guitarra. de que xeito o sol fai arder a pel e á mañán seguinte vai tanto frío, e arredor só hai agaves e montes altos coma mundos que fan pensar que volviches atrás, que estás nos andes e sempre é vrao

como a casa se vai enchendo de peixes e procuras nos libros mais non, os filósofos gregos pouco ou nada falaron de peixes e de barcos de papel, coma se non fosen abondo importantes. que é case a unha da mañán e toda conversa posible di que neste cuarto, entre estas catro paredes, non hai changos senón peixes, e unha serea esquelete, e un sombreiro de retallos de telas coloradas. e xuras e xuras que non, que non hai changos

ou é que acaso quixeras que a conversa xirase arredor de illas no ecuador ou sobre arreglos a unha canción que fan pensar canto tempo hai que non escribes por encarga, que tristura

nomás eso, dis. nomás que peixes e nomás que sol e nomás que mulleres de trenzas longas coma mundos que sorrín desdentadas mentres se fan entender nun español precario con turistas do norte de europa. que mundo este

e onde quedou áfrica? pois debeu de quedar fóra do cuarto, cos changos. onde vai máis frío. onde é máis noite. e xa vai ser a unha e comeza a furar a fame no estómago, ou as ganas de comer, que non é o mesmo. e si, van sendo horas de ir pra cama. tanto teñen os peixes. e as sereas con guitarras. e os esqueletes desdentados e as illas nas que o sol bate tan forte que non pode agromar nada da terra

é tarde de máis pra pensar