31.12.10

tlatelolco nos límites de 2010

gasto as últimas horas do 31 no df indo a tlatelolco. sento nun muro, frente á igrexa na praza das tres culturas e achégase a min un home. fálame da praza, do 85, do edificio que foi da sre e como se acende de luces cada noite. a súa filla que naceu no 85 -coma min-, parirá en xaneiro, di. dáme as súas beizóns para o ano que entra e marcha sorrindo e mandándome bicos polo ar

e non me atrevo a preguntarlle polo 68. nin polo edificio chihuahua. non podo
quizais porque aínda non podo admitir canto me calou esta parte da historia. canto está a influir en min e no méxico que vivo

na praza hai un mural que di:

in otin ihuan totonaltin nican izcallia
totauhca anahuaca tlathui axcanmochipa cencol moyolixco


que quere dicir:

aquí renacen os nosos camiños e os nosos días en todas partes e no teu corazón
dende agora e pra sempre a nosa gloria de anahuac esperta


pero na pedra que preside a praza, e na que faltan tantos nomes, di que

unha parella dáse bicos nun costado do poema terrible, porque semella que hai un méxico que esqueceu o 68. que nin pensa que sería do país sen o 68

e penso, entón, que seria de min de non ter coñecido tlatelolco

remata o ano fatal e eu fecho o círculo aquí, na praza das tres culturas, agardando a que chegue o ano novo de luces e músicas. decidindo se quero que renazan os camiños ou que haxa un minuto de silencio no banquete

27.10.10

de volta. alomenos por hox

(dous meses. xa pasaron dous meses e creo que nunca ficara tanto tempo calada por aquí)

[http://www.youtube.com/watch?feature=player_profilepage&v=vV5VJI6gnOI]
o maldito youtube non me deixa insertar o video

camiñaba polo metro e atopeino. a el, ao rapaz das imaxes. unha policía sacábao do andén. esta cidade é tan pequena que as posibilidades de atopar a todo o mundo son infinitamente grandes

despois, dous días despois, fun ver unha obra de teatro no cárcere e pensei que por cousas como estas valía a pena estar aquí. por ver como rapaces de entre dazaseis e vinteún anos, a meirande parte cumprindo penas por homicidio, representaban un motín nun barco antes do descubrimento de américa. como moitos deles levaban no brazo ou nas costas a marca do cárcere, a marca indeleble las tres liñas

asistía, por enésima vez, a unha realidade tan afastada de min. coma unha sorte de submundo que doutro xeito nunca tería posibilidade de tocar sequer

o mesmo acontece co escenario, comezo a pensar. nunca antes pensara en subir a un. e aquí estou, co meu narís vermello, tan pequeño que ás veces ate semella que o pinto. a máscara máis pequena do mundo, di o mestre, que é o mellor dos mestres posibles. subida a un escenario con todo o descaro do mundo, que dicían que é o mellor xeito de ser e estar

cuase en derribo a casa esta, non sei se pedir desculpas a un alguén invisible que está do outro lado, ou asumir a derrota con toda a dignidade posible. xa van cinco anos e sinto que todo isto xa non ten sentido. se hai alguén, aínda, por aí atrás... que pensa?

21.8.10

temperance

entón arrola a voz dese taxista que pasa dos setenta, que che canta coplas mentres atravesa a cidade caótica de venres a mediodía. e podes ir mercar flores ás dez da noite nalgún posto de rúa aínda sabendo que nin todas as flores do mundo che poderían axudar a dicir todo o que tes que dicir
as cartas contaban que a túa vida estaba paralizada e que ameazaban grandes cambios e ti, que nunca quixeches crer nestas cousas, durmías co anxo ao carón da cara. que máis dá quen diga aquilo que non queres oír, se as cartas ou calquera que agora che arrodea. tanto tene entón pensas que xa hai tempo que querías falar das visitas, ou da viaxe a chiapas, ou dos novos figurantes que anegan o teu teatro e aquí te ves, durmindo un pouco baixo o ceu gris de despois do xantar, antes de entrar nunha semana estraña que comeza en sábado, e que ten sabor doce e acedo a partes iguais. porque estás a piques de envelenarte dunha máis das grandes farsas que tentan enganarnos coa posibilidade dun mundo millor

19.7.10

paciencia


as unllas e o pelo medran desmesuradamente aquí. existen tantos circos que sería imposible contalos e quizais pola multitude de paisaxes, o mundo interior tamén pasa por infindas estacións diferentes, que bulen coma o movemento das ondas

chove moito e unha acostuma a mollar os pés como reivindicación de algo que aínda non se decidiu o que é. non están os tempos pra facer poesía, e menos poesía política (nunca estiveron os tempos por dentro como pra facer poesía política). e se cadra o definitivo sería coller un narís de paiaso e ir á oficina con el, coma se nada. unha auténtica revolución

non están os tempos para a poesía nin para pensar no futuro, que diría calquera. non hai futuro. no futuro xa non terei estes anos. no futuro vou ser adulta e despois vella e queixareime de que non fixen senón mirar a vida pasar desde a marxe, coma quen non se atreve a meter os pés no río

nen sequera teño plantas. mamá mercou outro paxaro, que outra vez se chama atanís. desta é azul. pero este atanís nunca chegará a coñecerme, a oír a miña voz, a pasear pola casa sobre o meu ombreiro

o tempo pasa tan axiña que o pequeno xa cumpliu dous anos fronte a unha tarta de dora exploradora. e a min, que nin sequera me dou tempo a ver a televisión nas vacacións

xa case nin lembraba que este ano houbo abril. e é que a estación das chuvas opacou o pouco tempo que durou a primavera. xa non hai jacarandas en flor anegando a cidade, nin raios de sol no alto das árbores. hai, iso si, sorrisos e parellas que airean o seu amor coma un trunfo. e, tamén, soidades que vagan coma pantasmas polos recunchos máis grises da cidade, que son todos

as cartas din -porque as cartas falan- que fai falla ser máis flexible, menos estrita, para que a roda da vida volva xirar. e eu que cría non saber o que era a disciplina, descúbrome vítima dos meus propios muros. cinguida a uns padróns predefinidos coma un soldado. disto tampouco pode salvar a poesía e descubro canto de máis sinxelo é dar consellos aos demais que mirar cara dentro dun propio

e van pasando os días e a cidade, que bule e treme coma un animal, vaime pedindo máis. pide máis tempo, pide máis fala, pide máis carne e máis ósos. e eu, que llo vou dando todo, sen protestar. doulle tempo e doulle palabras e doulle a pel toda que vai esfarelando polo roce coa roupa do inverno. doulle sorrisos e, tamén, bágoas e berros. cando me enfada, entón doulle golpes e silencios

e a quen me arrodea, non sei. non sei que dar cando non están os tempos para poesía

así que a eles, a eles prométolles paciencia


15.7.10

terceiro paso

revisitar as palabras, os debuxos, os sons
falar polo teléfono
tentar durmir

segundo paso

aparentar normalidade
impoñer as decisións propias
non querer saber máis do xusto

13.7.10

primeiro paso

eliminar as pegadas
evitar os lugares comúns
limpar a memoria

3.7.10

días curativos que deixan atrás a primavera

cando cheguei á oficina, recibíronme cun benvida á casa que me fixo pensar que, claro, en realidade este país é agora a miña casa. durante as horas que seguiron ao mediodía, cantineando, chorándolle aos mariachis por unha canción que nunca cheguei, decateime de que desque volvera tiña obsesión por lavarme os dentes continuamente, sen saber exactamente por que
quizais porque a viaxe fora longa de máis, de arredor de... canto? vinte horas? e cheguei e agardaban por min no aeroporto cun sorriso inmenso e os brazos ben abertos e rindo porque me perderon as maletas. si, claro, é pra rir
cumprira con todas as cousas que tiña que facer: visitar os meus mortos, xogar cos nenos, dicir moitas mil veces quérote, falar, falar, falar, tamén escoitar. dar sorpresas. chorar (moito, moito máis que falar). topar con xente que había mil millóns de anos que non miraba. ir á praia. sorrir. falar de méxico, do tequila, do narco, da violencia
chorar


chorar hoxe cunha despedida, a primeira en todo o tempo que levo aquí. maldito este mundo no que me movo, no que a xente vai e vén continuamente. así afronto un cambio de etapa. nunhas horas, e segundo as consideracións dalgún organismo internacional, deixo de ser xoven pra me converter en adulta

e non podo evitar botar a vista atrás. o ano pasado, algún lugar perdido do oeste lituano. hai dous, baixo un trebón andino. hai tres, sen luz na habana. semella que os camiños me van levando a afastame da casa e eu que me empeño en estar, virtualmente, a través das liñas telefónicas, coa cabeza, que moitas veces está máis alá que aquí

mais si, esta é a miña casa agora. e por iso planeo sair antes do traballo pra ir mercar unhas katiuskas, ou armar un barco de papel o suficientemente grande como para coller dentro (e si, claro, das seis veces que vin o filme, chorei seis, que non é mala media)


estar lonxe, quen o diría. ir facéndose maior. vai un morrendo vai aprendendo, que dirían na casa e, claro, asumir responsabilidades, e tamén asumir as consecuencias das decisións que se toman. as consecuencias, por exemplo, de ir pola vida sen paraugas, ou de querer as cousas que non se poden ter. as persoas tamén


e como chove tanto fóra non deixo de pensar naqueles versos que dicían, como era? os amigos son os que mellor coñecen as dores que se apegan, non, non lembro ben. mais todos sabemos de que versos falo. si, esas dores de inverno

17.6.10

635 (día 59+3)

cantas cousas estrañas nos acontecen ultimamente. exames ás presas, futbol, medias rotas. pásannos días de chuva que alternan escena con días de sol radiante. chamadas telefónicas que nos acusan de crear monstros e máis algunha despedida tinguida dun dramatismo que por momentos semella excesiva. libros de neuroloxía e poemas de passolini. saudades que asaltan a horas insospeitadas. ganas de facer a maleta e marchar
segredos que levo gardando xa tempo de máis, e que só teño ganas de berralos a todo o mundo

son tempos estraños. a miña cabeza está máis alén mar que aquí. o meu cerebro está máis aquí que alén mar. e ningún dos dous funciona como debera

preciso osíxeno e tranquilidade

14.6.10

killing moon

non sei se alguén che falara da lúa no parágrafo número seiscentos trinta e catro. importante porque todo comezara con lúa chea. e todo rematara con lúa chea tamén

decidimos que a solución era expulsar todo o mercurio que nos quedaba no corpo, e deixabamos correr o tempo mentres dabas voltas arredor de min, pequeno satélite. dicías seguir o rastro da miña luz. falabas dunha certa hipersensibilidade á miña luz

-o carreiro que levaba á túa casa estaba marcado cos libros que eu che regalara, escollidos tras dun fondo estudo da primavera nas túas mans-

despois veu o teatro, e a roupa toda de máis, e os nomes que nos puxemos
despois veu o sol e a primavera. despois viñeron filmes e versos

e ao final, ao final de todo, chegou esa palabra que non nos atreviamos a dicir
pasei da rabia á dor. pasaches do capricho á dor

fixen a conta atrás e de súpeto xa nin era abril nin primavera. chovía e polas noites nos picaban insectos que non sabíamos atopar coa luz acesa

a cidade está tola, dixen. por tras das fiestras ameazaba o fume e o desacougo

doíanme os ósos e por iso ti me aloumiñabas o corpo con palabras bonitas. nunca dixeches mentiras. alomenos, non mas dicías a min

e si, o día que marchei, agardaches a perderme de vista polo final da rúa. e entón eu quixen quedar onda ti para sempre

maldita lúa

31.5.10

maio

fago repaso rápido en lectura diagonal de cousas que naceron en papel hai dous anos. dous anos non son moito, penso, mais en dous anos todo mudou abondo como pra sentir que foi máis, que dous anos son unha eternidade. en realidade todo mudou tanto nos dous últimos meses que semellan tamén unha eternidade

fago repaso, dicía, e sinto que a pesares de todo, aquelas liñas están vixentes hoxe, palabra por palabra. os pequenos dramas diarios. As pequenas derrotas que se miran tan grandes por momentos. as dores mudaron, se cadra, mais o xeito no que magoan é moi semellante

volta ao non durmir –ou durmir mal. volta ás caras grises e ás ganas de voltar a un lugar que funciona como unha sorte de curación interna. volta a pensar que nun ano isto non será máis que un mínimo arquivo na memoria, tan sen importancia, porque serán outros os dramas e as derrotas cotiás

mudou o escenario, si. por mudar, mudei de xeografía. mudou o meu corpo e o meu xeito de escribir. mudaron as perspectivas de futuro e de presente, tamén. mudaron as sabáns na cama e os libros que leo polas noites

tamén mudou o xeito de facerme dano a min propia e aos demais. fágome maior, ás veces a marchas forzadas. procuro problemas que eu mesma teño que resolver e que sei resolver. que teño que resolver. mais os problemas, cando eres grande, fanse máis difíciles, máis escuros, enléanse e implican a máis xente

e, como vía de escape, como fuxida, penso na casa, e refúxiome no van invisible que a cidade de pedra –a miña illa-, amorosa, me ofrece. un van pantasmal, frío e húmido dun inverno que se cadra, como cada ano, se resiste a marchar, pero que agarima polo de coñecido que ten. hai quen me agarda do outro lado e penso na aperta, aperta plural, sempre plural, para cando chegue

aínda que se vaia sementando dor –de xeito consciente, xa todos somos grandes- aí están os ollos doces de quen non xulgan, de quen non reprenden, de quen só aconsellan e apoian. e se se fechan os ollos, coa cabeza pousada sobre ese van, estes dous anos, estes dous meses, fican así tan lonxe

30.5.10

e abril


tendemos a buscar o difícil, porque é nos retos onde atopamos máis pracer. tendemos a complicarnos máis do que debera ser natural. tendemos a encapricharnos con aquilo que non podemos ter

mais se volvese atrás voltaría facer exactamente o mesmo

abril morreu. fixémolo morrer por non dicir que o matamos, que se sinte peor. abril morreu con data de 29 de maio, despois de lúa chea, e deixou un baleiro inmenso no ceo. abril levou para quen sabe onde todos os sorrisos, todos os bicos, todas as palabras. deixamos que maio viñese, e maio chegou para ocupar o sitio que por lei dereita lle correspondía

na tarde de conversas curativas, brindamos cunha beberaxe chegada de alén mar polos días que van vir. apostamos todo o que temos a xuño, porque non pode ser peor que maio

e entón, por non perder costume, só escoito e leo cousas que me fan sentir triste. escoito lene, por exemplo, repasando a letra, frase por frase, en voz alta. e penso nos seus ollos de navegante e cuspo na sorte que tiven sucalos nun abril que non durou tempo abondo pra saber de que cor era o reflexo que ía deixando a luz do día neles

26.5.10

eles

eles tamén choran
e cando eles choran as bágoas sáenme en por elas
sen preguntar

24.5.10

eles


eles tamén choran. eles tamén sofren. eles tamén minten

22.5.10

araña


ela ás veces falaba en inglés
el ás veces chamábaa con nomes de fenómenos atmosféricos

os dous sabían do triste da súa historia,máis facían coma se non soubesen

e deixaron correr o tempo por de máis

18.5.10

17

aquí aínda é 17. entretéñome poñendo no feisbuc anacos de poemas. que cousas. compostela erguía a voz cara un sol radiante cando eu aínda estaba durmindo. agora compostela -o país enteiro- durme, e pra min aínda é cedo de máis pra ir prá cama: fago o xantar de mañá, arrumo un pouco a casa
aquí ía frío, hoxe, e a miña cabeza vagaba uns nove mil quilómetros cara o leste do mapa
colguei poemas para que alguén os lese e aínda estou por decidir se foron a mantenta -se foron a mantenta ou se foi simplemente o subconsciente que me traizoou-
fago un repaso rápido. mais o que de veras querería poñer sería algún do único libro de poesía que me acompañou na andadura por este lado do mar e que sabe definir, case coma ningún outro, as cousas máis sinxelas
se o abrise ao azar, de seguro sairían versos sobre remorsos, e ela -a outra- e as dúbidas de sempre. se o abrise ao azar podería ate sair unha folla en branco
mais non estou segura de querer abrir ese libro, hox. onte agasalláronme con un fermoso, fermosísimo, de ilustracións máxicas
tan máxicas que as letras esvaen. e non deixo de espiar -de esguello- como os debuxos se moven cando cren que ninguén os mira


16.5.10

calquera lado


marchar a calquera lado
-calquera lado pode ser bo-
deixar que a noite te coma ou comer a noite
deixar sair de dentro o máis primario que se leva dentro

as conversas na distancia. na distancia das liñas de teléfono. na distancia entre as caras -a xusta pra non sentir o bafo na pel-

marchar a calquera lado. cun libro de debuxos baixo o brazo

quen podería resistilo?

14.5.10

e era o lugar máis apacible do mundo. e non puiden durmir
facemos reconto de todas as cancións das que gostamos
evitamos cantalas -chegou maio terrible-

11.5.10

abril

e rematou abril. deste lado do mar
tamén do outro

e maio comezou implacable



(linte cen vinte mil veces. mais cando chegaron as túas liñas, xa os meus ollos levaban chorando desque caera a noite. xa ves, as tristuras veñen todas da man, aínda sen elas sabelo)

6.5.10

pequenas cousas/vitorias cotiás que me fan un chisco máis feliz

(inspirada nel)

  • facer coma que abril non rematou
  • comezar o último libro da reserva en galego que me quedaba. e desfrutalo tanto
  • espertar sorrindo
  • a caloriña da primavera
  • as mañás que non hai tráfico e consigo un asento no autobús, alomenos dous minutos antes de chegar ao traballo
  • islandia e mongolia
  • facer plans e plan e plans aínda que despois non os cumpla
  • quedar con vellos amigos. que os anos de distancia non muden nada do que había antes
  • pensar en voltar a casa
  • falar con x polo teléfono, mesmo se x non di nada polo teléfono
  • recibir novas sobre futuras visitantes
  • facer sorrir a quen me rodea
  • escribir cancións en pizarras alleas
  • falar con papá e mamá os domingos
  • que me rodee xente que me fai sentir ben, que dicía un bo amigo
  • lembrar. que me lembren

e, tamén, claro, illa pedra

1.5.10

abril que marcha


e cando abril marche, terei que inventalo de novo. trinta días non son abondo. trinta días que comezan e rematan en lúa chea
pola rúa ninguén mira, ninguén fai caso. camiño lento porque as pernas non queren ir máis axiña
vai calor. hai ruído. todo dá igual. só hai abril. abril é todo. non quero. non quero que marche. aínda non

26.4.10

25 de abril musical

todo pasa por mirarte, de súpeto, no medio da sala vip dun dos festivais máis grandes de américa latina, e que esteas falando en galego. o galego é universal en canto que os seus falantes o son. tan absurdo como atopar alguén de caldas. tan absurdo como que todo o importante sexa iso, e non a inmensa cantidade de modernos que che arrodean, e que forman parte de bandas polas que a xente paga para oir. é maravilloso desenvolver esa capacidade de relativizalo todo
despois chega a noite e pérdeste no medio dunha marea de xente e non tes como comunicarte e todo semella tan complicado que una hora despois estás comendo tacos no centro e xa o esqueciches
foi fin de semana de brincar, de sentir o rebumbio da música por baixo dos pés. de descubrir que hai máis, hai máis lonxe dos bestsellers musicais. de facer trampas para entrar nalgúns sitios. de rodearse, que dicía un amigo, da xente que fai sentir ben. de falar galego e de evadirse. un pouco
van vinteseis días de abril. este marabilloso abril que tantas cousas trouxo

25.4.10

25 de abril

é 25 de abril. onte mirei a nacho vegas, inmensísimo baixo a lúa mexicana. durmín nun sono profundo e reparador. todo vai ben. todo flúe

e aínda así, non estou tranquila

24.4.10

abril (v)


i.
e porque esta semana as novas de alá fan pensar no moito que boto de menos a casa. e no difícil que é ser de axuda falando con alguén que está partido, completamente crebado

ii.
porque ademais, están acontecendo cousas alá que non debería perder. as distancias ás veces fanse inmensas

iii.
porque comezo a desconfiar das casualidades

iv.
porque o ser humano tende a facer as cousas máis difíciles do que son. e porque é na dificultade onde atopamos o maior pracer

v.
porque cada semana é impredecible. porque o tempo vai con présa de máis

vi.
porque o corpo é feble, tamén. mais non tanto coma o espírito

vii.
e porque abril foi o mes máis estraño, sen dúbida

20.4.10

tlatelolco (outra vez)


voltín a tlatelolco. porque facía moito que non ía, porque facía moito que non pensaba nel. como xa lle perdera un pouco o medo, a sensación foi ben distinta. igualmente terrible, mais distinta. e pola noite, xa non tiven pesadelos coa praza
aínda así, volvo ter ganas de ir de novo

15.4.10

abril (iv)

tócanse dous estremos. por un lado, está a fama, e o culturetismo, e as caras serias diante dunha imaxe ou as cámaras de televisión facendo entrevistas. está a ademiración e os autógrafos. do outro lado está xente que nunca saiu da súa aldea, que nunca mirou un semáforo nin foi ao cinema
e eu, en primeira fila, son espectadora duns e doutros. e non sei ben se quero seguir no medio, ou fuxir correndo cara algún dos lados

tamén isto é abril

12.4.10

serpe


como unha serpe de pedra enleada en si mesma
construínme un muro arredor
e non vou deixar que calquera entre

11.4.10

casa azul


desacougo é a palabra exacta que di o que me produz a casa azul. por segunda vez e a sensación foi a mesma. despois, coyoacán estaba cheo de xente que paseaba a primavera. as árbores tan floridas que rabuñaban o ceo. eu tamén paseaba. deixei que os meus pés me levaran cara a casa. noite pra descansar e sacar todas esas cousas malas de dentro. e acougar

9.4.10

primavera

despois dun día marabilloso soe vir un día terrible. e o mellor que pode pasar despois dun día terrible, cargado de traballo, no que vas correndo dun lado para outro, no que o teu corpo está feble, como sen forza, e todo sae mal, e xa só tes ganas de ir pra casa, pero veña, un esforzo máis, o mellor que che pode pasar entón é que esquezas que xusto ese día a túa profesora de brasigalego non vai estar, e no seu lugar apareza un carioca cuaseperfecto, deses que entran pola porta e todo o resto do mundo deixa de existir. que sexa tan fermoso como, que sei eu, o interior da amazonia, o mar nos trópicos, unha fervenza paradisíaca. tan fermoso, porque fermoso é a palabra para a súa beleza, e non o vulgar guapo, que ninguén poida sacar os ollos del, que parecía que levaba un photoshop incorporado. que ademais sexa terriblemente agradable e gracioso. que sorría tantísimo ao escoitar que si, que son galega. que sorría ao maldicir á burocracia que me obriga a ter un título que diga que sei portugués, cando é obvio que o sei. rir mentres ri ao chamarme portuguesa e que me fale de madeira
entón o día sorrí, e volto á casa cargada de enerxía e no meu interior unha voz tenta convencerme de que a próxima vez que o mire lle pida pra casar. por el, convertiríame ao reintegracionismo e ao que fixese falta

sorrío, por dentro e por fóra, que xa dá igual que a xente me mire raro, e penso: abril, que estás a facer comigo?

abril (iii)


falo soa
falo soa
falo soa
comezo a volverme tola

8.4.10

camión


alguén deixou aparcado na miña fiestra un camión amarelo
deixeino no mesmo sitio, non vaia ser que volten por el

5.4.10

abril (ii)

as jacarandas inundan o ceo gris. os esquíos pasean por entre a xente coma se non fose xente. os rapaces xogan á pelota. chegou abril e eu sigo aquí. nada cambiou o suficiente, mais xa amo a cidade

2.4.10

abril

non hai nada que tape a luz neste país. entra por todos os recantos, toda dun golpe, dándolle cores ben interesantes ás paredes dos cuartos pola mañá. mais a culpa de todo non foi da luz. foi da lúa, chea cheísima, que non nos deixaba durmir
dende que comezou a semana, a lúa alterou todos os meus estados mentais de tal xeito que case podería dicir que o comezo de abril foi marcado de vermello no calendario, mesmo antes de empezar o ano
así é. son as nove da mañá e morro co sono. todo está tranquilo; nas vacacións, a cidade fica un pouco baleira. é o momento preciso de desfrutala
e cando marche abril, quen sabe que será

30.3.10

hoxe cortei o pelo
e pode que todo -absolutamente todo- o importante sexa iso
en definitiva


29.3.10

comecemos


polo principio. o primeiro foi nyman, que me fixo un barullo no estómago e obrigou a escribir cousas bonitas para enviar por avión. despois veu o marabilloso azar, que fai que m e máis eu teñamos sorte paralela. volveu ubuntu á miña vida e tamén unha reportaxe que non dá arrincado de todo e que fala de jacarandas e de pedra. porque todas as cidades queren ser de pedra

rematado isto, todo foi cambiar de plans e pasear pola cidade disfrazados de superherois estraños. e que amencese de súpeto e correr cara a casa pra agarrar a mochila e ir a visitar o mar. e o mar -o pacífico de novo- alí estaba, caladiño. e foi ser sereas e falalo todo a xeito de terapia. que canto ben fai falar

e foi, por veces, ter ganas de voltar a casa, aínda só por uns poucos días, e chegar e deixar as cousas ciscadas por calquera lado e revisar as fotos da fin de semana e pensar que xa todo volve á normalidade. e que esta semana santa promete ser interesante e creativa

24.3.10

nyman

a primeira vez que oín a nyman foi na beira sur do miño. e digo oín e non mirei porque non quedaban entradas e entón, como non quería quedar sen el, aniqueime contra o muro que separaba o recinto do concerto do mundo exterior, e fiquei alí o que durou todo o concerto. facía moitísimo frío á beira do río, pero a música era tan marabillosa que a ratos podíase esquecer que había mundo fóra daquilo
onte volvín velo. desta foi moi distinto: estabamos nunha sala de concertos, e podía ver perfectamente desde o meu sitio como as súas mans viaxaban polo teclado, e as imaxes que proxectaba sobre dúas pantallas brancas e como ía ciscando partituras polo chan do escenario cando remataba de tocalas
unha vez máis descubrín que a súa música é inspiradora. que conta historias, como contan a poesía ou o teatro. fala de persoas e de vidas
cando rematou de tocar, despois de innumerabeis saídas e entradas no escenario, xa eu tiña o corazón a bater acelerado contra o peito, e os ollos cheos de bágoas. e fíxoseme incrible que haxa quen poida producir ese efecto nos demais
(quería insertar un video, mais non me deixa. seguirei intentando)

15.3.10

segue a abraiar a marabillosa posibilidade de comunicarse a tanta distancia. falar e poder mirarse, e que un feixe de ceros e uns poida facer que, no fondo, nunca se estea tan lonxe. semanas de moito traballo. a miña cabeza està agora dividida en dous mundos. a nova vida aquì, os proxetos conxuntos alà, e voces que chegan e falan de visitas e ser tan feliz às veces que non importa que as semanas resulten esgotadoras. proxetos a medias que cruzan o mar, que cruzan -tamèn- a mùsica e a escrita e a imaxe
(e despois està, claro, a noite aquì, e os paseos e a xente que non para de chegar, nunca)

e non perder nunca os entido de pertenza, nin as ganas de facer teatros con monicreques de dedos


8.3.10

a cidade vai atrapando, que é o que digo sempre e xa de tanto repetirme perdo o fío dos argumentos. vai atrapando e non sei por que, que mo preguntaban onte uns mexicanos e tiven que ficar calada. atrapa porque, por exemplo, volvín atoparme coa pequena g., despois de case dous anos sen vela. a pequena g., que tan importante foi –e sigue sendo- para min. e foi coma se non pasase o tempo. esta cidade non é só cidade de despedidas, tamén o é de reencontros. volvín estar con ela e de súpeto aquilo non era méxico, senón algún limbo intermedio entre méxico e bilbao.
e despois, como por seguir botando a vista atrás, atopei ao primeiro galego que coñezo desque cheguei aquí. Ben, o certo é que nos atopou el a nós, atopounos ao oir falar o galego. e resultou ser do mesmo lugar ca min. Sorprendentemente, do lado da casa. como pode ser que esta sexa una das ciudades máis grandes do mundo?

as cousas acontecen deste xeito ás veces. se creo que nada é casual, porque a experiencia di que nada pasa en balde, entón esta semana foi un agoiro marabilloso do que vai vir. é esta cidade que vai atrapando. e atrapa, atrapa ate que xa non es quen de deixala. e tamén iso da medo


28.2.10

jacarandas

urxe sobrevivir e merezo un mozo poeta. isto è das ùltimas cousas que alguèn que me quere ben deixou no taboleiro do meu fb. un mozo poeta. serà iso unha sorte ou un castigo por toda a maldade acumulada que teño na cabeza?
din que a primavera è o màis fermoso no df. non vai frìo e non chove. na primavera as jacarandas sacan da gaveta as sùas flores. sentada nun banco dun parque coñezo a unha muller bilbaìna que xa debeu pasar dos sesenta hai moito. porque xa antes, dìas antes, coñecera à nena dos once nomes que contou letras todo o tempo que tardei en comer. claro que gañaba ela, os seus once nomes xuntaban sesenta e pico letras. eu non puiden pasar das catro
florecen as jacarandas e a alerta das alerxias se dispara. o rapaz da teterìa està cada dìa màis guapo, tan sorrinte. mañà comezo o ùltimo libro en galego que reservo no almacèn (que chegou dende a coruña, dando un rodeo por marìn, cangas e compostela antes de chegar às miñas mans). ando a namorar de poetas do quebec e planeo un proxecto que, a pesar das distancias, ha de agromar en compostela nun par de meses
chega a primavera como preludio de algo màis grande, que està a chegar. mais non acerto a adiviñar que pode ser
(e os marabillosos massive attack ao vivo...)

19.2.10

atenco

querìa falar do antroido en tepoztlàn, e de mirar a unha señora que seica è do màis alto dos organismos internacionais e de ir a un recital de poesìa marabillosamente familiar. mais nun mercado da rùa coñecìn a unha muller que pasou un ano e medio no càrcere -con todo o que iso supòn neste paìs- por defender a sùa terra e o seu xeito de vida. unha indìxena acusada, que absurdo, de secuestrar cinco policìas, atentar contra as vìas de comunicaciòn e non sei cantas cousas màis. e asì foi como toda esta semana foi san salvador atenco

12.2.10

no paraìso

(AVISO IMPORTANTE: este texto è moi longo. ten paciencia se queres lelo enteiro ;)

a historia dos catro dìas e medio de visita ao paraìso, ou màis ben, as historias destes catro dìas e medio -as historias que poderiamos ter escrito-:

  • a historia do insecto que toleou dentro dun xarròn a moita velocidade
  • a historia do vello que bebìa cervexa espido e sò nunha terraza
  • a historia da guadalupe gòtica
  • a historia do pollicidio ou os galos que van morrer
  • a historia de supermarmota, que durmìa con calzòns de supercalzoncillo
  • a historia dos turistas que piden hamburguesa porque es lo màs barato
  • a historia da traizom de don benito
  • a historia da recepcionista corqui (super-corqui)
  • a historia do paìs que tiña màis estrelas (ou lucecùs atrapados no ceo) que o resto dos paìses do mundo
  • a historia do home que querìa comer -por vinganza- todos os polos dese paìs
  • supermarmota, os teus superpoderes son super-raros
  • a historia da muller que roncaba tan forte que aposta non lle sairìa tan ben (e que espertou a todo un autobùs)
  • a historia de alemaña e a sùa cruzada vacinadora
  • a historia das americanas que non tiñan frijoles no seu prato
  • a historia das ondas de màis de catro metros de altura
  • a historia dos rapaces que estaban no paraìso pero botaban de menos aos seus amigos
  • a historia do home que tomou màis cervexa en tres dìas que en toda a sùa vida xunta
  • a historia do canadiano que non sabìa nada
  • a historia de supermarmota, a superheroina que mata aos inimigos durmindo
  • a historia do caixeiro de supermercado que tiña unha cara de exipcio que non podìa con ela
  • a historia do home que a nove mil quilòmetros da sùa terra reafirmou a devociòn que sentìa polos praceres da comida
  • a historia da muller que discute coa rapaza do autobùs por dous pesos
  • a historia de como chicago està en oaxaca
  • a historia da plaza del pueblo màis concurrida
  • a historia de como queimar as costas entre manglares
  • a historia dos bañistas que nadaban a dous metros dos pelìcanos pescadores
  • (a historia dos pelìcanos quee voaban en picado e busceaban pra cazar)
  • a historia da palabra màis obvia que empeza por dru: drùxula
  • a historia de como os pelìcanos fan ioga ao anoitecer
  • a historia de como os asturianos poden ser odiosos
  • a historia de el varòn que usaba lapis labial
  • a historia da nena amèrica
  • a historia de amigos que levan a outros amigos un can sen rabo e coa testa queimada
  • os còcteles alfonzo xiii e kamikase
  • a historia de como ducharse e descubrir un miròn
  • a historia de ahorita le traigo la mosquitera
  • a historia de como hai letra engendro
  • a historia de como entender a frase use popote sòlo si es necesario
  • as instrucciòns para construir o tellado dunha palapa
  • a historia do aftersun eterno
  • o home que explicaba direcciòns na area
  • a historia da praia màis bonita do mundo na que ardìan velas pola noite
  • a historia do burro que non querìa sair na foto
  • a historia da estrela que estaba sempre no mesmo lado do ceo
  • a historia da misiòn compostela-zipolite
  • dous homes e unha muller gringos na mesa do lado. a muller di: que se jodan los demòcratas. se creen que estàn en los mundos de yupi. de aì deducimos que os dous homes non son gays tal como pensamos nun principio
  • a historia do mundo aparte que existìa dentro do buraco dunha rocha
  • a historia da area que se meteu nun ollo e non querìa sair dalì
  • a historia da muller que levaba ducias de familias de caracois no seu pescozo
  • a historia do rapaz que tiña dous sitios favoritos no mundo. unha praia do pacìfico e un bar en compostela
  • a historia dos maiores expertos mundiais no dolce far niente
  • a historia do moco quilomètrico que vivìa pendurado do fuciño dun can oaxaqueño
  • a historia do home que incitaba aos mozos a procrear
  • a historia das rusas tolas que case fican en mèxico pra sempre
  • a historia do aviòn supersònico que nos levou ate cidade-monstro
  • a historia da cidade que era tan grande que se perdìa no infinito

a historia da rapaza que chorou ao ver ao seu amigo marchar no aeroporto


(imaxes cedida polo rapaz que voltou à sùa terra con mèxico no corazòn)

5.2.10

tres

chegan as visitas de alén-mar. as visitas traen algunha que outra historia, anécdotas dos de alá, agasallos con forma de xogo de nenos, e un paquete da casa. no paquete veñen un xersei e un libro. mamá, que pensa que estou a pasar frío –e de certo que vai moito-, e una novela que me arrastre a ratos polas rúas dalgunha cidade galega. e os nenos, que seguen a saber como xogar as súas cartas para facerme rir. chegan as visitas –que neste caso é visita en singular- e planificamos una viaxe ao sur, á procura do sol. pra que nos sequen as saudades coa calor do pacífico
estou sen cámara e sen computadora. e non importa. leo –leo moito- traballo tamén, e desfruto das cousas pequeñas desta cidade: quedar sen gas na casa, os domingos polo barrio, os cafés á noitiña e que descoñecidos te asalten de mesa en mesa para iniciar conversas que se antollan do máis agradable. os xantares de oficina, as fileiras da administración, a chuva nas fiestras. hai un mes marchaba a., onte chegou m., no vrao virá a pequena gudari. e namentras, van permanecendo outros. algúns marchan, outros chegan para quedarse. e de súpeto pasaron case tres meses, e eu sen me decatar

29.1.10

nas "aforas" da periferia do mundo

ás veces pregúntome se esta cidade é periferia ou centro do mundo. se paseas pola rúa dos bancos, cos seus rascaceos de garavatas, entón é centro do mundo. se paseas, coma hox, polos barrios menos afortunados, onde todo o importante pasa por que a pel non resulte branca de máis para quen arrodea, entón sabes que estás na perifeira da perifeira

e é na periferia da periferia onde acontecen as cousas màis marabillosas, màis inusuais e, por tanto, as màis insòlitas. atopas rapaces que se organizan pra pintar a sùa escola, ou pra organizar torneos deportivos, ou dìas de convivencia, pra facer do seu arredor algo màis amable, màis humano. rol que quizais nòs temos asumido que corresponde aos adultos

atopas xente que traballa con tal optimismo que cres que deberas è posible un mundo mellor. e comeza davos e decàtaste que atalhora o centro do mundo està tan confuso, tan caòtico, que poderiamos facer unha bola del, botalo ao lixo, e debuxalo todo de novo

26.1.10



aprende a soster a culler do mellor xeito posible
achègase a primeira visita, cun libro e agardo que màis dunha historia. a seguinte chegarà coa calor
e van e veñen amigos de amigos e novas caras e a cidade è a cada paso menos monstruosa, màis querible
e veu a primavera, tamèn

20.1.10

na poesía -coma na vida, supoño- sempre son os mesmo fillos de puta, que dicía un ilustre
mais non fai sentido queixarse. todo vai ben e a primavera ameaza con chegar. optimismo e pès na terra a partes iguais
e unha dose de bo humor para o que ven por diante, que non è pouco

18.1.10

haití

esta semana foi moitas cousas pero haití. de feito, foi moitas cousas xa antes do 12 de xaneiro, e non obstante non son quen de lembralas. foi o cirque du soleil pero haití. foi a despedida de a(a) e a nova da visita de a(o), pero haití. reatopar con xente que xa volveu das vacacións de nadal, coñecer xente nova, pero haití
a tolemia do centro de acopio, a tolemia da falta de información, da anguria por non saber que pasa. a maior emerxencia que afrontou nacións unidas na súa historia, os mortos -que aínda nin se sospeita cantísimos porden ser-, os feridos, os famentos. miseria sobre miseria. e aquí, facendo e é tan pouco o que se pode facer. desesperanza. e saber que o 2010 vai ser un ano terríbel e cheo de traballo

8.1.10

ano novo



cada vez máis estou segura de que o ano non comeza o día 1 de xaneiro, con rapazas en sandalias e vestido pola rúa e ríos de alcol

o meu ano, desta, chegou co apalpador, e o apalpador chegou o sete de xaneiro a cidademonstro. chegou envolto en papel de estraza e papel de regalo. e cunha postal que enviaba beixos fríos dende a neve que cubre a cidademáisbonitadomundo


(e así foi que o apalpador cruzou o océano e que fixo deste nadal tan estraño un pouco máis agarimoso, un pouco máis galego, se se quere. un pouco máis especial. e tamén foi así como tiven un sorriso na boca durante tanto tempo e sentín saudades de alén mar)