17

aquí aínda é 17. entretéñome poñendo no feisbuc anacos de poemas. que cousas. compostela erguía a voz cara un sol radiante cando eu aínda estaba durmindo. agora compostela -o país enteiro- durme, e pra min aínda é cedo de máis pra ir prá cama: fago o xantar de mañá, arrumo un pouco a casa
aquí ía frío, hoxe, e a miña cabeza vagaba uns nove mil quilómetros cara o leste do mapa
colguei poemas para que alguén os lese e aínda estou por decidir se foron a mantenta -se foron a mantenta ou se foi simplemente o subconsciente que me traizoou-
fago un repaso rápido. mais o que de veras querería poñer sería algún do único libro de poesía que me acompañou na andadura por este lado do mar e que sabe definir, case coma ningún outro, as cousas máis sinxelas
se o abrise ao azar, de seguro sairían versos sobre remorsos, e ela -a outra- e as dúbidas de sempre. se o abrise ao azar podería ate sair unha folla en branco
mais non estou segura de querer abrir ese libro, hox. onte agasalláronme con un fermoso, fermosísimo, de ilustracións máxicas
tan máxicas que as letras esvaen. e non deixo de espiar -de esguello- como os debuxos se moven cando cren que ninguén os mira