30.7.08

crónica iv.


ás veces esperto co ruído antes de que cante o galo. a fiestra non ten cristais e os berros e os pasos sobre a grava soan coma se estivesen dentro do cuarto. a calor apégase ao corpo e aos pés da cama durmen o espertador e mais un libro que xa rematei. ás veces tamén un caderno.

as cousas son estrañas en por si. tan estrañas como coñecer ao rapaz que foi a m en bicicleta. e pasan os días axiña, entre fotos de cochos e de montes tan altos que se perden no teito do ceo. planeo a fin de semana, a volta á cidade da neve, unha reportaxe, as mil e unha tarefas da oficina. ningún día se parece a outro e poucas son as cousas que persisten cando a treboada nos deixa fóra do mundo. debuxo ollos de cores escuras e evito pensar na volta

24.7.08

crónica iii. (festa)

hox é festa nacional. o nacemento do libertador bolívar. a praza de vilapán encheuse das camisas azuis da banda de música. dende lonxe óese un clarinete ensaiando. e centos de persoas que suben a la cuchilla del niño. na oficina soan rancheras. eu fuxo daquí pra ir sacar fotos a vilavaca
e penso na pedra

21.7.08

crónica ii.

podería namorar do fotógrafo que me quixo tomar a instantánea máis fermosa do mundo. de feito namorei, alí subida nunha rocha alta coma o sol, coa auga a mollarme toda, mentres me contaba da obturación, da profundidade e do especial que é a luz cando enfocas cara a unha fervenza
paseniño imos atopando quen nos fala sen importar de onde vimos, quen nos ofrece amorodos durante a viaxe e nos agasalla con flores, herberas, que só nacen nas zonas altas. aquí o mundo respírase diferente. nin mellor nin peor, senón diferente
[x xa está na casa, xa chora e come e pode que sorría. e eu a sete mil quilómetros]
esperto cos galos e saúdo un milleiro de veces cando saio do centro, mentres aprendo o nome dos rapaces. escoito música pola rúa e ás veces escápaseme cantar en alto, nun idioma que aquí a xente non sabe nin que existe
aprendo a escoitarme por dentro, a controlar as enerxías positivas e negativas e en ser útil
recollo moito máis do que semento. escoito e gardo

15.7.08

crónica i.



ás veces Vilapán amence radiante, outras cinsenta. os mosquitos saen pola mañá e á noitiña, mais pican todo o día. somos as únicas brancas e estamos en boca de todos
en Vilapán vai moita calor, pero un par de quilómetros máis alá hai que durmir con mantas. a xente é tranquila e vive ao seu ritmo
preciso centrarme. hai cousas que non me saen da cabeza e nas que antes non reparara (non tanto). doutras, antes importantes, nin me lembro. aínda un pouco desorientada. e sorrinte
en Vilapán as cousas son así, e non poderían ser doutro xeito. en só seis días

4.7.08

despedida


frenetismo e caos. aniversario sobre o atlántico e durmir de pé. san fermines en illa peixe. acumular libros e tarefas pendentes. durmir con pesadelos. meter na maleta algúns textiños de modernotes-poetas e catro trapos
e despedirme, tantas veces, que sempre estou a marchar e nunca marcho de todo
salvo aviso, queda pechado este chiringuito ata primeiros de outubro. desfruten do vrán o máis que poidan e acendan unha veliña a san-antonio pola tola que vai a coñecer os andes

2.7.08

preparar e preparar e preparar xa non sei cantas cousas. facer listas interminables das catro couas que teño que levar. tentar combinar marín e compostela
xa me dá igual que o número de visitas do blog decaia irremediablemente, porque vou pechar o chiringuito durante tres meses. e fago reconto dos danos colaterais: perder ortigueira, pardiñas, o 25 de xullo, o festival de poesía do condado e tantas cousas que quedan no tinteiro
esquencer durante tres meses que o mundo existe e non volver soñar pola noite con entrevistar a chávez. lavar a man e sobrevivir ás picadas dos mosquitos
facerse maior é ter que escoller. e non arrepentirse despois
polo de agora, escollo despedirme da pedra o venres. mirámonos aló

[actualización media hora despois: e o disgusto de non poder mirar ataque escampe en directo. por que será que nunca podo estar nas datas nas que fan concertos???]