29.9.08

crónica xx.


a lagoa estaba encantada e por iso non se descubriu ate que soubo quen eramos e a que iamos ate ela. era fermosa coma ningunha outra. coa néboa, tan mesta, enchíase o pelo e a roupa toda de xeada, e ata pasamos frío, que foi como estar na pedra ou en illa peixe de novo
despois todo foi desinhibirse á noite na praza de vilapán, bailar, falar, falar moito, espertar tarde, roubar laranxas, rir
sentirse aquí, a ratos, coma na casa

5 comentários:

Zerovacas disse...

Aproveita os últimos días!!

A Conxurada disse...

Gostei moito desta crónica.

rui disse...

O viciño está desexando que marches antes de que lle acabes con todas as laranxas!

paideleo disse...

Graciñas polos parabéns !.

oko disse...

bicos a todos!!!

(rui, o veciño agardo que nin se entere. senón, vaia concepto dos galegos vai levar!!!)