crónica xxi.

probablemente o mércores foi o último día que mirarei ao granciño de café de cinco anos, na sede do psuv, ao ir pedir uns cartaces. que non foi senón esta mañá que coñecín a un dos veciños da longa rúa que leva a casa, o señor da horta con tartarugas de terra, que me contou que ten unha filla a vivir en ferrol, foi alí a estudar unha mestría e quedou pra sempre. semella que agora todo quere arrecender a casa, a terra, mentres que pasan as horas dos días tan axiña. que nos xornais todo é ecuador e eleccións e medran os murais polas rúas e as bandeirolas polas casas, e aínda son festas en vilapán e xa morreu o verán alá, na casa, e vou preparando a cabeza para o frío, e para o traballo, e para as horas que pase na pedra. que me virá buscar ao aeroporto o bichiño máis lindo do mundo, e tamén teño a cabeza nos correos que me chegan dende asia, do outro lado do globo. quero abarcalo todo pero o mundo, a tal hora, ten unhas dimensións tan pequenas que me desborda por todos os lados

(imaxe obra de a. coa miña camariña)