durante cinco días só pensei neses olliños azuis que agardaban por min na casa. despois a pedra e os seus habitantes. vilapán foi quedando lonxe, como unha lembranza afastada, un feixe de historias que contar. estrañar os rapaces, o sol, o verde. a cambio, outras cousas. dez días de traballo duro. despois, voar outravolta, quen sabe a onde
Sem comentários:
Enviar um comentário