chamadas

por primeira vez en dez días, saín a tomar o aire e tiven vida alén da rede. resultou estraño estar en illa peixe, porque quizais o traballo que tiña que facer non me deixara facerme ben idea de onde estaba. facía frío e as rúas do centro seguían o seu ritmo habitual. vin a a, e tamén se me fixo estraño mirala alí, precisamente alí, a sete mil quilómetros de distancia. despois, como se nos oísen falar deles, chamáronnos. e fun inmensamente feliz, escoitalos de novo, que dixeran que nos botaban de menos
falamos moito, entre nós, dos últimos tres meses, porque só nos entendemos as bromas ou aturamos escoitar as mesmas historias unha e outra vez, coma vellas veteranas de guerra. volvín á casa coma se os últimos dez días non existisen. e si que existiron. foron a primeira pista que me lembra o pouquiño que me queda nesta cidade

(por primeira vez en todo este tempo preguntámonos unhas ás outras: credes que a viaxe nos cambiou? e asentimos na cabeza, mais ningunha pode explicar exactamente en que)