gris

teño as mans alaranxadas, de tentar que o pelo de m mude de cor. as manchas son irreais. dende que aterrei en illa peixe tamén eu son toda ficción. e non teño senón vida virtual, tras dos lentes verdes e a carapucha gris, diante da pantalla. encho a lámpada de notas que din cousas que case non teñen interese. como só verde e branco. o móbil non soa, non pode soar porque ninguén ten nada que dicir. creo pouco no que fago. ás veces moito. miro as fotos do verán, e de máis atrás. de hai uns días. teño saudade de cousas que foron, e de cousas que poderían ter sido. busco latitudes no mapa, pero non coinciden co que ando a buscar. o centro de todo debera xirar agora en torno a esta pantalla. mais cabeza anda sobrevoando outro lugar, a centos de quilómetros