pereiro

pasamos de dicir día das letras a dicir día de lois pereiro

porque o que aconteceu este ano foi unha revolución. quizais dende a miña perspectiva sesgada de atender só a certas cousas e persoas, mais eset ano semella que vivimos unha revolución da poesía que está na rúa, e non na academia

levaba anos a agardar por este día e tócame estar á marxe. a unha marxe de nove mil quilómetros. se ben é controvertido que se lle adique un día tan institucional a alguén como pereiro, a ruptura que supón, o poñer a todas esas persoas anquilosadas no pasado máis clásico a celebrar a alguén que tivo unha vida tan pouco "decorosa", é unha victoria

miña nai dicíame que pra qué celebrar a alguén que escribiu apenas tres libros. eis o grande logro. que se coñeza, que se lea, que se achegue á xente do común a alguén que escribiu pouco -se temos en conta as leis da hiperprodutividade que mandan en nós hox- pero con esa furia, é máis do que se pode agardar

a primeira vez que lin a pereiro, hai moitos anos, tardei días en reuperarme dos seus versos. moi poucas veces na vida me pasou iso. agora, a nove mil quilómetros da casa, releo a súa poesía última de amor e enfermidade, que me acompaña nesta travesía polo oeste

ogallá nunca máis voltemos celebrar a eses autores que fican tan lonxe de nós, que non nos falan, que non saben falarnos. ogallá cada ano haxa unha revolución. ningún paso atrás de aquí en diante