De sempre por tras destes ollos grandes, un algo saltóns e tristeiros.
Que lindo sería poder contar a vida polas olladas que se cruzaron algunha vez polo meu camiño!
Os ollos coma obsesión de sempre, debuxos nas marxes de libros e cadernos. Nas servilletas dos bares. Inaugurar un diario de a bordo para describir o que miran e len os meus ollos.
Mirar como a marca xeográfica do iris. Buscar lentes pra unhas retinas un algo doridas, ás que aínda lles queda moito por aprender...
6 comentários:
E nom avisaches! :P
quedarán coas ganas :-D
ei! iso non se fai! xD
Disfruta desa novidade que se cadra pasa a ser cotidianidade.
Unha aperta.
;)
Está moi feo o de non dicir nada.
¿para que raio ten o blogue?
O resto avisamos >:(
a pr'oxima vez aviso, prometido!!!
Enviar um comentário