De sempre por tras destes ollos grandes, un algo saltóns e tristeiros.
Que lindo sería poder contar a vida polas olladas que se cruzaron algunha vez polo meu camiño!
Os ollos coma obsesión de sempre, debuxos nas marxes de libros e cadernos. Nas servilletas dos bares. Inaugurar un diario de a bordo para describir o que miran e len os meus ollos.
Mirar como a marca xeográfica do iris. Buscar lentes pra unhas retinas un algo doridas, ás que aínda lles queda moito por aprender...
3 comentários:
É que facer fotos no Ruta é un sacrilexio: a realidade obxectiva non ten cabida alí.
waiting for you, entón
si, si que é verdade. ademais de polo estado dos seus habitantes...
cangas-cangas, non sei aínda cando...
Enviar um comentário