días curativos que deixan atrás a primavera

cando cheguei á oficina, recibíronme cun benvida á casa que me fixo pensar que, claro, en realidade este país é agora a miña casa. durante as horas que seguiron ao mediodía, cantineando, chorándolle aos mariachis por unha canción que nunca cheguei, decateime de que desque volvera tiña obsesión por lavarme os dentes continuamente, sen saber exactamente por que
quizais porque a viaxe fora longa de máis, de arredor de... canto? vinte horas? e cheguei e agardaban por min no aeroporto cun sorriso inmenso e os brazos ben abertos e rindo porque me perderon as maletas. si, claro, é pra rir
cumprira con todas as cousas que tiña que facer: visitar os meus mortos, xogar cos nenos, dicir moitas mil veces quérote, falar, falar, falar, tamén escoitar. dar sorpresas. chorar (moito, moito máis que falar). topar con xente que había mil millóns de anos que non miraba. ir á praia. sorrir. falar de méxico, do tequila, do narco, da violencia
chorar

chorar hoxe cunha despedida, a primeira en todo o tempo que levo aquí. maldito este mundo no que me movo, no que a xente vai e vén continuamente. así afronto un cambio de etapa. nunhas horas, e segundo as consideracións dalgún organismo internacional, deixo de ser xoven pra me converter en adulta

e non podo evitar botar a vista atrás. o ano pasado, algún lugar perdido do oeste lituano. hai dous, baixo un trebón andino. hai tres, sen luz na habana. semella que os camiños me van levando a afastame da casa e eu que me empeño en estar, virtualmente, a través das liñas telefónicas, coa cabeza, que moitas veces está máis alá que aquí

mais si, esta é a miña casa agora. e por iso planeo sair antes do traballo pra ir mercar unhas katiuskas, ou armar un barco de papel o suficientemente grande como para coller dentro (e si, claro, das seis veces que vin o filme, chorei seis, que non é mala media)

estar lonxe, quen o diría. ir facéndose maior. vai un morrendo vai aprendendo, que dirían na casa e, claro, asumir responsabilidades, e tamén asumir as consecuencias das decisións que se toman. as consecuencias, por exemplo, de ir pola vida sen paraugas, ou de querer as cousas que non se poden ter. as persoas tamén

e como chove tanto fóra non deixo de pensar naqueles versos que dicían, como era? os amigos son os que mellor coñecen as dores que se apegan, non, non lembro ben. mais todos sabemos de que versos falo. si, esas dores de inverno