unha mala contestación, un par de ollos inquisidores, unha bolsa cun lapis de resina e mais un libro, un nome israelita, un cento e medio de bos propósitos, dous compañeiros de piso con setas e arroz, e unha maldita canción que non me sae da cabeza, protagonizada en exclusiva por min, cantada pra min, dirixida a min -non misturemos a ninguén máis nisto, vale?-, e as ansias dunha viaxe tan preto que non dá chegado. e de seguir así o tempo, (fun, son) serei unha flor empapadísima...

junto a las manillas del reloj me esperarán todas las horas que quedaron sin vivir