A miña irmá tróuxome de Lisboa este porquiño sueco (ou chinés, segundo se mire). Dada a velocidade á que ía engordando (pola á súa situación estratéxica a carón do televisor), mercou outro pra ela (culo veo, culo quiero). E agora vai chegando o día da matanza, e o certo é que é unha mágoa ter que abrilo, co riquiño que é, que hai que ver o cariño que se lle colle aos bichos...
Pero o que leva dentro, mmmmmm, non o sabe nin el!!!
2 comentários:
benvida á granfamilia de blogspot. espero que mellores da vista. :-)
o porco non o mates aínda que só é un ranchiño e non se lle aproveita nada. déixao engordar
moitas gracias opola benvida, sr. cirus, e moitas gracias polo consello, mais non lle vou facer caso. porque se deixo que engorde máis o cocho, non o vou poder levantar. ademais, corro o risco de que me morra de sobrepeso!!!
xD
Enviar um comentário