"Era imposible mirar os raís un minuto seguido e non sentir dor na retina" (M. Darriba)
16.8.06
xa non lembraba como é o ruído da chuvia contra o cristal. sei que despois do lume, que chova non é o mellor, pero non podo menos que aledarme. ogallá isto pasara hai uns días, e aforraríamos moito monte. malditos incendiarios
4 comentários:
Anónimo
disse...
A choiva foi chegando paseniño paseniño, sen querer mancala terra que tan dolorida está moito a botaba de menos...
De sempre por tras destes ollos grandes, un algo saltóns e tristeiros.
Que lindo sería poder contar a vida polas olladas que se cruzaron algunha vez polo meu camiño!
Os ollos coma obsesión de sempre, debuxos nas marxes de libros e cadernos. Nas servilletas dos bares. Inaugurar un diario de a bordo para describir o que miran e len os meus ollos.
Mirar como a marca xeográfica do iris. Buscar lentes pra unhas retinas un algo doridas, ás que aínda lles queda moito por aprender...
4 comentários:
A choiva foi chegando paseniño paseniño, sen querer mancala terra que tan dolorida está moito a botaba de menos...
Unha aperta grande.
:)
A verdade é que se esperaba con necesidade.
Neste país até a choiva é inoportuna. :(
Que lle imos facer...
Un saúdo.
paradoxicamente, os tres teñen razón... :)
Enviar um comentário