As mulleres

E alí estaban todas, e todas eran mulleres. As dúas fillas, a muller, a cuñada... Un peso morto nunha cama, respirando mal, cos ollos cravados no teito. E alí estaban as mulleres a velar, toda a noite, e o día todo, durante horas e horas e horas. Ninguén sabe canto lle queda. Eu, o que non podía comprender é que el fose ese. A última vez que o mirei estaba coma sempre, con eses ollos tan grandes e tan azuis a sorrir, abrazando a papá e discutindo -entre risos- de fúbol. E agora estaba tirado nunha cama agardando a que a morte lle entrara pola boca. De nena, lía un conto dos Grimm, no que a morte para levar colocábase na cabeza do enfermo, se mal non recordo, e un médico enganábaa poñendo a cabeza dunha enferma aos pés da cama. Desta volta non tiven dúbida, e a morte agarda na cabeceira a que o tío se decida a morrer. E namentres, elas velando.