os últimos catro anos foron como un asentarse todo por dentro. parte do que son é culpa vosa. aprendín a querer á xente coa que pasaba vintecatro horas ao día pola maldita necesidade humana de querer.
encaixar era a miña grande preocupación, e atopei unhas cantas pezas irregulares na mesma caixa de puzzle sen facer na que andaba eu.
por iso me gustades. porque non sodes coma o resto. porque conseguín encaixar no in-encaixable. porque seguimos a ser, a pesar de todo, pezas soltas.
ando ás despedidas, estes días. esta noite será a definitiva, de aquí en algo máis dun mes. cando volva xa non terei ganas de estar triste. agora comeza a aventura. "e onde vaiamos estaremos ti e mais eu/ e quen sabe se todo isto non virá tamén", ou algo así dixo o poeta.
pois o dito.
por iso me gustades. porque non sodes coma o resto. porque conseguín encaixar no in-encaixable. porque seguimos a ser, a pesar de todo, pezas soltas.
ando ás despedidas, estes días. esta noite será a definitiva, de aquí en algo máis dun mes. cando volva xa non terei ganas de estar triste. agora comeza a aventura. "e onde vaiamos estaremos ti e mais eu/ e quen sabe se todo isto non virá tamén", ou algo así dixo o poeta.
pois o dito.
(nota: faltan moitos, moitos moitísimos na foto. pero roubeilla a m., que eu agora viaxo sen equipaxe e non levaba ningunha enriba)
3 comentários:
pois moi boa sorte!!! e nom esqueças!!
non pasa nada, dentro de cada un de nós hai un anaco de WES esperando a cantar unha de Astarot... Non te despidas de min nunca, si acaso un Ata Mañá dos que dicía Pemán. E pásao moi ben na illa, e dille ao do chandal de Cuba que mandarei á miña nai en breves!
Cóidateme
Aps ;)
Enviar um comentário