de vacas

lendo o último texto de cabaretvoltaire lembrei que no verán pasado apenas probei o leite. é curioso como se traspapelan as lembranzas na memoria e de súpeto saltan, como activadas por un resorte. no sitio no que estaba entón o leite era un artigo de luxo, e apenas o goberno podía garantilo para os nenos -e sempre en po-
era estraño abrir a neveira e que nunca houbese un cartón de leite. mais, de botar, o que máis botaba de menos eran as vacas. resultaba raro pasear por unha paisaxe tan verde e ver tan poucas vacas. das que había, todas tremendamente fracas, desas que din que son indias e que aguantan máis a calor (e que nunca souben se era certo ou unha cábala de quen o contaba)
pensaba entón como sería unha paisaxe aquí sen vacas

semella que a única preocupación que temos hoxe en día é abrir a neveira e que siga habendo un cartón de leite dentro. apenas se le, mira ou oe del. quizais teña razón jaureguizar e as mortes lentas manquen menos. o caixa negra das vacas tolas lembraba esta semana (xa pasadas as europeas) que fai case unha década que ninguén volve a vista cara o rural galego. porque, se cadra, pra todos nós o mellor sería que o leite aparecese directamente na cunca, pra así non ter que ler de onde son as vacas ás que llo munxiron