Os blogueiros son dunha raza máis ben rara. para comezar, son majos -cousa difícil ou imposible de aplicar aos membros de calquera outra raza así en termos xerais. Ademais son sociablese son quen de interrelacionarse os grupos de adolescentes e maduritos entre si. Ademais son uns frikis, pero iso é case sobra dicilo...
Non sei que dicir da xantanza de onte... a mágoa que me dou ter que marchar tan cedo? as ganas que teño de que se repita? que o alcol é moi malo para a saúde? que cada xantanza vas descubrindo novos blogueiros e cada cal millor? que estou a facer un post peloteo - aparte de ñoño e chungo-totalmente? que aínda faltaba moita xente?
é que non sei moi ben o que dicir... o único malo que tivo o día foi esas malditas astillas que me levei pra casa clavadas nas mans... do resto... agardarei á próxima con ansia...

O teu último toque foi ás 20.04. Un minuto antes, ás 20.03, un home chegaba correndo ao posto de socorrismo de Aguete porque na praia do lado o seu irmán estaba a piques de morrer.
Case ás nove cheguei eu, e o corpo estaba deitado na area, tapado cunha sabán, e custodiado por dous policías da nacional.
Eu quería escribir hoxe sobre a botadura dun barco e a visita dunha ministra. Pero en dúas semanas xa escribín de dous mortos, mortos no mar.
Ao chegar á redacción N. preguntoume se aínda quería seguir nese oficio. Non souben que responderlle. Despois quedamos sós e contoume como foran as súas prácticas e os seus primeiros traballos. "Todo o que sei aprendino na radio", dixo. Porque lle tocou a época do tripartito galego e ía só e non lle quedou outra que aprender. -No fondo, aínda que non queira admitilo, eu tamén estou a aprender del. E estou a collerlle un cariño tremendo. Botareino de menos cando o luns diga que se vai, cando en setembro eu diga que me vou-.
Creo que xa o dixen, que hox quería falarlles de botaduras de barcos e ministras correntes. En realidade, o que acabei contando, o que quixera contar todos os días, é o moito que me gustan os ollos de N., e o cheiro que o seu Ducados vai deixando entre as mesas cando fuma na ventana. E tamén, a súa ollada, a medio camiño entre paternal e cansa, cando lle desexo un bo fin de semana ao saír da redacción, ás once e media da noite

livedo reticularis, seica

Tería demasiadas cousas que contar dos últimos tres días. Cheguei a Compostela aínda atordada pola rolda de prensa do señor ministro. En Galeras agardaban todos. Podería comezar a nomealos, un por un, e de seguro esquencería a alguén.

Se digo a verdade, non agardaba demasiado deses dous días. Pero foron dous días enormes, con poucas horas de sono porque ela non quería durmir ata que estivese o sol ben alto. E despois queimeime no sol da Quintana, e comín tirada na herba, e din voltas, e púxenme unha pegatina de Isca -non sei ben por que- e abandonei a certa personiña á boa de deus porque estiven máis perdida do habitual, e fun á churrascada -pouco rato- e levei petazetas -poucos, porque xa os comera mentres escribía o texto do señor ministro-, e recibín algún que outro par de bicos -algún deles, gárdoos con cariño "a lo fan histérica", e estiven ben acompañada ata que chegou o tren que me había levar de volta a casa.
E admito que volvín cortar o pelo, e agora mordo as uñas -non o facía dende os doce anos- e estou a comer conguitos coma unha loca, aínda sabendo que o chocolate non me fai ben. E sigo a aborrecer a inutilidade á que me induce este maldito traballo.
O que daría por voltar á Compostela do martes e esquencer que teño que facer unha páxina diaria, e que teño que escribir sen estilo ningún, contando cousas que non lle interesan a ninguén e das que ninguén aprende, nen sequera eu

mulleres

Ou muhé, que no noso idioma ben sendo máis entendible. aló fumos os catro xinetes do apocalipse, a probar as areas de Ohaio. E ben boas que estaban. Fallounos unha, pero fumos. E que pracer ver os seus torsos espidos na praia, e vivir unha picadura en directo, e pasear pola feira do libro -e mercar-, e discutir con un señor autobusero que era máis borde que... e coñecer aos señores G.P., e poñerse morena ao sol que veranea en Cangas.
(E estar espiadas toda a tarde por unha nena que, de seguro, estaba a soldo de axencia... ou non!!!)
En fin, que se repita o 24 night, pero desta vez, aumentando o persoal!!!

Nunca estivera tan en Marín desque marchei. Gústame meterme no Concello para ver que pasa cada día, e falar con xente que aínda te sorrí pola rúa. Saber que rúas se van empedrar e cando se van limpar as praias. O señor aquel que cada día ves escribir nunha cartulina con boli verde enriba dunha furgoneta abandonada con cristais rotos, e con probabilidade te esquezas de ler o que escribe o día que non o atopes. O neno aquel que te mira rindo de detrás da porta dun comercio pechado. As roseiras vermellas que hai ao carón do Concello, e a rolda de prensa co home aquel, pai dun dos primeiros amores platónicos, unha espiña que aínda tes cravada.
Gústame o aire de Marín polas mañás, e que me pregunten de quen veño sendo. Que me deixen notas de prensa nun buzón que digan "sacrificando o proxecto nacionalista pola moqueta, coches oficiais e garabatas. Se Paco Rodríguez tivera un mínimo de dignidade, xa tería presentado a súa dimisión"
E é que, polo de agora, aínda teño esperanza de que este siga a ser un pueblo tan enorme coma sempre... Que grandes somos cando queremos!!!

T.

hox volvín a estar con el. non sei que é o que ten T. que me guste tanto. non sei se é pola súa voz, ou a forma de falar, ou todo o conxunto da súa personalidade puramente marinense e macarril combinada con certo frikismo e culturetismo para certos temas.

en fin, que para o ano marcha, e vouno botar de menos polas veces que fumos xuntos no tren, e no bus, e nos atopamos nalgúns antros santiagueses ou por pontevedra ou por marín...
solo espero que non leas isto e que o pases moi ben... e poder mirarte moito este vrao. dios, canto vou botar de menos a algúns nenos...

hox, a miña primeira nova de xornalista de verdá: a morte dun home nas plataformas, aló pola costa de nova orleáns.

e é que pase o que pase, sempre me persigue o mar. nas cousas importantes, e máis nada
dar esta nova ponme triste, e non sei se queor escribila con ese ton aséptico e estrictamente informativo desa merda que lemos cada mañá.
todas as mortes no mar son tristes. o signo inefable do nacemento.
e mentres, poderei seguir créndome o ser máis frustrado do mundo ou egoístamente triste e explotada. un home vai cruzar o océano para chegar morto á súa casa. e máis nada

Onte estiven na sauna que é a pedra no vrán. Terrible. Un calor de morrer. Pero é que estaban elas. Unha vez máis, as cinco xuntas (un pouco apagadas pola calor, pero xuntas). Caufield, Xorna, Pau, Madeleine. Eu, coma nos vellos tempos, detrás da cámara. E elas, igual ca sempre, como se non a tivese nas mans.
Si, non me olvido, tamén estiven un anaco (aínda que moi pouco) con el. Pero non chegou a nada.
E voltar pra casa con iso a todo volume para avergonzarme... e mirar os fuegos, e ocuparme de aquí nun mes de cubrir, para eles, Marín. E falar con ela sen saber que estaba alí... que alegría!!!

Balán

Era el. Era John Balan e estaba alí. Igual que cando era pequena e ía á Operación Kilo con mamá e había un señor que cantaba mentres petaba nunha porta. Para os nenos de todas as xeneracións era un boneco a tamaño real. E tamén unha razón para sentirse orgulloso.
Alí, na homenaxe estaban moitos amigos. Houbo palabras sinceras ainda que houbo tamén algunha hipocresía (diso sempre hai). Tiña razón Manuel Ruibal ao dicir que se todos os presentes foran alomenos unha vez a visitalo, faríanlle o tempo máis levadeiro.
O mellor, sen dúbida, o Xarangallo Mangallo. Non sei se quen non é de Marín os coñecía. Son do mellorciño dopueblodetodalavida.
E pouco máis que dicir. Que cantei por vez primeira o Marín del alma, despois de oirllo tantas e tantas veces á miña nai. Que me emocionei, como case todos os que estabamos alí. Que non quero chegar a vella.

E como colofón, encontronazo (que non encontro) con grandes e enormes blogueiros galegos. (Preferiría borrar ese momento da memoria de todos, se me disculpan)
Ah, e disculpen pola mala calidade da foto. É que estaba moi atrás, e... bueno, todo iso

again

por fin puiden publicar outra vez en galego, anque sexa algo sobre a feira do libro (como non, o tándem galego-cultura nos medios). e falei un bo cacho cos libreiros (majos) e tamén fun a unha charla sobre os hábitos sexuais dos galegos, e mañá sae no xornal escrito a medias con s. para todo o país. e estou contenta e rin moitas veces na redacción (sobre todo polo lanzamento de follas de bacallau) e aledeime de ter de conpañeiros de prácticas a certos dous e pasei moita calor e aprendín no fedello (no fedello SEMPRE se aprende, sobre todo se está asca) e mil e unha cousas máis. foi, se queren dicilo así, un día bastante pasable...

nota: dérenme ganas de mercar o último de rivas. son unha vítima do márketin, pero home, é que son humana!!!!

tería moitas cousas que contar. por exemplo que onte bailei na orquesta. que o sábado pola noite me chamaron dende ortigueira e un grupo de borrachos cantou o cumpleañosfeliz, mentres dous bos amigos berraba: contratamos un coro, contratamos un coro!!! que dende cangas tamén me cantaron e me mandaron unha mensaxe preciosa. que pasei unha boa noite vagando polos antros de pontevedra como non o facía hai tempo. que a pesar da idade, hai sitios onde aínda me chaman adolescente e pequena. que quizais non poida ir á chuzrrascada esa. que teño ganas de ver a algunha xente, de non ver a outra, de librar os sábados, e de escribir algo que mereza a pena nesas malditas páxinas impresas.
xa ven. podería contar moitas cousas. no canto diso vou ficar calada. quizais así estea máis guapa, non sei...

estiven os últimos días tentando convencerme de que nunca nacera, pero na barriga teño unha cicatriz que se empeña en contradicirme, que me ata co mundo real, como diría rivas. estiven tentando convencerme, tamén, de que o tempo non pasa, pero irremediablemente pasa e cada día nótome máis maior, anque non me guste. e tamén me vou definindo e deixo de ser aquela nena que non paraba de falar, pero sigo tendo estes ollos un algo saltóns e tristes das fotos de cativa.
ando pensativa estes días e doulle mil voltas a todo. quero, xa que esta fiestra é miña -se o señor blogger mo permite- facerme un regalo. aí volo deixo

"Aprender a mirar os ollos, a mirar lentamente, profundamente, aprender a escoitar cos ollos. Ninguén pode soportar a interrogación do silencio, escribiuse. Ninguén pode soportar a interrogación dos ollos. Os ollos descúbrennos e encúbrennos. Canto tempo tardei eu en habitar os meus ollos, vivir neles, poboalos. Porque polo xeral fuximos da rexión dos ollos, demasiado clara, e nos agochamos nos sotos do corpo. Hai que ir vivir aos ollos como ao alto da claraboia, aos claros faiados da casa, aos ceus do corpo. Estar nos meus ollos para que se me vexa e para ver. Instalarse nos ollos coma nas estancias máis soleadas do corpo"

saqueino daquí stumbleando un pouco...
non é fascinante???

non foi tan malo o día. falei coa incrible xente da asociación "Os Palleiros", traballei sen presións gracias á fantástica xefa, botei unhas risas na redacción, decidín ir a traballar de reenganche o 25, recibín unha chamada que me deixou sorrindo, comín unha palmeira de chocolate no bus cara a casa, e vou sair pola noite adalo todo... un pouquiño (en Marín, Cómplices en concerto. É o que hai!!!). E dentro dunhas horas, aquilo que NON vai pasar...

pd: sinto ter sido tan gris estes días. Nena, neno, non sei que faría sen vos este verán!!!
(teño ganas de vos volver mirar a todos!!!)

se ser xornalista é isto, maldito o día que decidín facer prácticas. era máis feliz na ignorancia.

(neira, bótote de menos)

marrón

nada máis chegar pola tarde dixéronme: en castellano, eh? e despois tamén llo dixeron a unha compañeira que me estaba a ler un folleto en voz alta. quizais me ven coma unha apestada que chegou á redacción e ameaza con infectar a todos os xornalistas. es que ya nos viene esta niña a hablar el gallego, y aún por encima es que te quiere escribir en él, tú ves? sabiendo como te son en vigo...
e xa ven, señores, que é peor a autocensura que calquera cousa, e cun par de avisos é o que consiguen. en fin, que aínda me quedan tres meses, e polo de agora, ben puidera ter sido mellor (e non falo só da lingua, senón tamén dos contidos). estou nun momento parecido ao que dicía certo señor: "el pelo duda hasta quedar en un castaño mediocre, a los ojos, todo marrón corriente, que es el color de los que no vamos a llegar nunca a nada".
e os próximos tres meses (e quen sabe canto tempo máis) van a ser moi marróns, do marrón máis corrente e mediocre que nunca se puidese imaxinar

e cando rematamos de falar, a señora dixo: e logo isto que é, para o colegio?
e eu mireina asombrada e dixen que non, que era para un periódico
ahhh. e máis nada


{se mo din dentro de dez anos igual morro coa risa. hox só teño medo de que non me tomen en serio. mamá di que o que pasa é que teño cara de meniña}

Oe, a próxima vez procura non escribir en galego, que o delegado non o entende ben. Bueno, en realidade non gusta, nin aquí, nin en Vigo. (E besbella a compañeira de diante: imaxina, que ata traducen as declaracións de Quintana...)
O delegado é de Mogor, en Marín-city. E disque non o entende ben, pero debeu mamalo dende antes de nacer. Porque lle chamarán prensa galega á prensa que se edita en aquí?

{Balance do primeiro día: puido ser terrible, pero tamén puido ser moitísimo mellor!!! }

Hoxe houbo unha concentración de motos en Marín. En realidade xa leva un par de días. O que eu non sabía, e que montaran un palco ao carón do muelle e fixeran unha "misa motera", onde a ofrenda era o ruído dos motores, e despois, pinchitos e para casa. Subiría un video, pero o sonido é bastante malo. Se lles vale, déixolles unha foto da misa motera. Non é sorprendente?

aaaaaaiiiiiiiii

cansa e aínda recuperándome do curso, máis delgada que hai un ano, co pelo no proceso de medre, calzando as zapatillas de meu pai, un sábadonight sen sair e mantendo conversas polo mesenller, a piques de ler o código de Hammurabi en inglés (¿?)...

despois de descubrir a marabilla do stumble e a piques de me converter nunha traballadora mediática dominada polas rutinas de producción (e á que de seguro prohiban falar en galego a menos que se trate de cousas rexionais), e sabendo que vou traballar cunha muller que nunca se cambia de camiseta, pois así andan as cousas. agardando tamén a que o señor O'Xirarei se digne a explicarme como teño que facer para participar no do amigo inblogsíbel... alguén pode axudarme???