primeiro foi voltar cun galeano nun paquetiño de papel de estraza, agasallo de y. despois, correr polo metro onda eles, porque o ordenador se puxera maliño e non sabía moi ben quen o pasaba. despois falar co norte, prometendo visita. agradecer que haxa xente que te bote unha man sen coñecerte de nada e tentar durmir ben para afrontar a última xornada na illa
3 comentários:
podes enviar a foto para aulasdeviolino @ lsi.pt
abraço
Os que pensas que te coñecen, as veces botan a man, pero ao pescozo. Saúdos
é certo, anque non todo o mundo é así, por sorte
Enviar um comentário