post-vodum

pensaba hoxe, mentres poetizaba o estoico acto de separar agullas de alfinetes desa vella lata de marmelo que foi toda a vida a lata dos fíos na casa, pensaba no que supón que sexa neste momento, xusto neste momento, que naza un novo xornal en papel. non hei dicir que non me gustou o primeiro número. de feito -e tristemente- creo que promete máis do que será, especialmente en cuestións tocantes a temas que hoxe en día son peliagudos, como o do idioma, entre outros. desconectada como estou, non puiden ler o que se dixo pola rede adiante del. de feito, tampouco é que me preocupe demasiado o que se diga. teño algunhas esperanzas postas nel -algunhas, porque tampouco hai que "pedirle peras al olmo"- porque coñezo a certa xentiña que traballa alí e creo firmemente que son moi bos xornalistas. agardo que non se decepcionen en pouco tempo

e mentres, rematou o tempo das vodas -tambalea a miña firme posición dubitativa sobor da existencia do amor- e chega o tempo de folgar e darlle voltas á cabeza, o único deporte máis ben nocivo que se me ocorre, amais de sobriñear -cando me deixan- e ler, devorar todo o que cae nas miñas mans, pra facer o frío do inverno unha migalla máis levadeiro