decembro

non son os outros, senón as dúbidas que os outros fan sementes en ti mesma. abandoar a compostela deserta de sábado tarde cun mar de dúbidas entre as mans sería como falar deste mes pantasma. decembro é un mes pantasma e as cousas que nel pasan lemraranse moi vagamente, coma se só tivesen sido a medias. decembro é unha tarde de domingo que dura exactamente trintaeún días

mentres agardo a que un cóctel de comprimidos brancos fagan efecto, fago reconto dos danos colaterais dos outros once meses que si existiron. estou triste e non sabería dicir por que. quizais porque entrementres dúas viaxes e un novo papel que di que sei cousas que en realidade non sei se sei, fun deixando demasiada xente atrás. demasiada sempre foi unha palabra moi relativa, e case por primeira vez reparo en que a estou a usar de verdade. foi demasiada xente. demasiada pra tan só trescentos sesenta e cinco días
e, non obstante, se o ano volvese comezar, querería que fose exactamente igual do que foi
mentres, cada día resulta máis difícil escribir aquí. pode que sexa o non ter moito que contar (tamén a autocensura terá algo que ver)


...


e querería ter falado dunha morea de cousas. de cando m contou da primeira vez que mirou o mar e chorou. de todas as veces que soñei que atopaba con a polo ceo do caribe. do que estraño a x no inverno frío. das ganas de facer unha maleta outravolta


quixera ter sido peixe ou mariñeiro e pasar toda a vida no mar. que cousas. se nin sequera sei que é o que son (vivindo noutra película)


...


urte berri on e todas esas cousas, por se se me olvida