unha vez máis

o odio visceral aos domingos é tamén un xeito de posicionarse. deixar todo sempre para o último momento ou deixar correr as horas coma se o tempo non tivese a máis mínima importancia. unha sorte de animaliño de menos dun ano rachoume pola metade un libriño de cedé, partindo en dous a unha sorte de icona da infancia. e quizais isto fose do máis interesante que pasou nos dous últimos días se non fose porque todos os anteriores estiveron cargados de cousas que xa ninguén sabe se merecen a pena ser contadas ou non
pasan as horas, si, e comeza a invadir o pánico escénico xa case habitual antes de emprender unha nova viaxe, aínda que desta sexa pequena e quizais non poida sequera ser digna ese nome. e por que será que cando volva, xa dentro de nada, estou segura de que todo vai ser un tanto distinto. que perdín un recital, convidada por unha das grandes deste maldito pueblo, e nisto consiste todo arrepentimento posible. mais prometo facer propósito de enmenda: non deixar que nada estrague o tempo que vén por diante
feliz vrao. prometo enviar novas en canto poida