a nena, que vai cun paraugas de debuxos e medias vermellas, olla pra min mentres paso e ergue o brazo coma se fose o suficientemente alta como pra chocar comigo. a punta do seu paraugas dáme polo cóbado. eu ollo pra ela. sorrío. leva o flequillo todo despeinado polo vento. pasamos de largo e ambas quedamos mirando para atrás e sorrindo
mágoa non ter sido coma ela de nena
Sem comentários:
Enviar um comentário