historias grises I.

Poderías facer coma se non chovese hox. Saír á rúa cunha saia de vrao, e pintar os beizos ben vermellos. Poderías acender un pito baixo a chuvia, sen decatarte de que os mistos non prenden. Oír como berran dende algunha fiestra: qué linda pollera! e sorrir. Sorrir amosando todos os dentes. Os teus dentes desordenados de adolescente. Poderías facer coma se non che doesen as súas palabras. Os seus dardos directos aos ollos e ás mans. Non agarrarte forte coas unllas ata facer sangue. Poderías pensar que a cidade non é gris e o teléfono non é unha arma de guerra. Que non levas os pés enchoupados de carraxe. Que hox non odias ao mundo, que realmente as cousas non van tan mal. Pero, sabes? Tamén poderías quedar na casa, a mirarte no espello coma unha covarde, a expresión dos ollos. Sábelo, ese non é o teu estilo. Por iso vas ir ao baño a lavar os ollos, a pintar ben roxos os beizos e sair á rúa co teu mellor sorriso. As cadeas que arrastras só ecoan na túa cabeza. Por iso os demais pensan que camiñar a modo é o teu xeito de desfrutar da paisaxe.