na casa

e tamén e isto estar na casa
e moitas cousas máis

camiño polo paseo onde tantísimo cemento impide mirar o mar. fago rutas imaxinarias por rúas que non piso dende hai tanto tempo. prepárome pra voar á pedra a fin de semana. odio non ser quen de adaptarme aos horarios de vida normal

(inciso)

teño dúas minchiñas na casa que fan que non se me quite o sorriso de aparvada da boca. desfruto de dous días de compostela, de falar durante moito rato cos daquí, cos meus. comezarei a darlle ao pandeiro en breves e cando todo o mundo pregunta que vou facer da miña vida non respondo. desfruto do momento. de moitos momentos.

(e ando fóra da rede por motivos de infraestructura. a ratos bótoo de menos)

primeiro foi voltar cun galeano nun paquetiño de papel de estraza, agasallo de y. despois, correr polo metro onda eles, porque o ordenador se puxera maliño e non sabía moi ben quen o pasaba. despois falar co norte, prometendo visita. agradecer que haxa xente que te bote unha man sen coñecerte de nada e tentar durmir ben para afrontar a última xornada na illa

b.

orballaba e a néboa -tan baixa- non deixaba ver se os cumios estaban nevados en b. facía moitísimo frío. j despediuse de min dicindo agur, txori polita, mentres camiñaba cara ao bus. todos entendían esas palabras mais só nós as cinco coñeciamos o seu código. artellar o mundo arredor de catro verbas -begia, polita, beltza, txoria-

pechei entre a pedra dun vello mosteiro a última liña que quedaba por escribir. non só o vrao, senón un ciclo. despedinme con ollos tristeiros da paisaxe, entre vermella e verde de outono. que fermoso o país dos vascos, aínda dende a fiestra dun autobús

rara

aínda lle quedan tres días, mais esta xa está alcumada como a semana estraña. aparece xente nela que sabes con certeza que se pon no camiño por algo. pasan cousas que fan que a cabeza che dea mil voltas e que te plantees o que fas e por que o fas. ris, e bailas, e paseas, e vas a actos e a festas que che amarran forte contra as lousas do chan. falas, falas moito desas cousas que tanto che gustan, do mundo en xeral, do ser galego en particular, do transiberiano, de escribir, de millóns de plans que asedian a cada paso, aos que gostosa lles deixas o pleno dominio do teu maxín

esta é a semana rara porque sabes que as cousas e persoas que pasan por ela veñen pra quedar. porque este verán aprendiches que ninguén nin nada acontece en balde. e ti abres a porta da casa e os convidas a instalarse no pouco espacio que queda entre maleta e maleta

a cidade (ii)

cando soou o teléfono estaba xa media esperta. escoitei, colguei, erguinme e comecei a pasear polo cuarto, como un xeito de asentar as ideas no bandullo. de xeito indirecto, a cidade estaba a despedirse de min, cunha sorte de artimaña revirada, buscándolle as voltas a unha historia que estaba a piques de pechar o seu último capítulo. lembrei, sen querer, a primeira vez que o vin, emblema case forzoso da cidade, de casualidade mentres explorabamos as rúas na noite, recén chegadas dunha viaxe interminable

[fago conta atrás, e sei que podo resultar pesada agonizando ate o infinito a despedida. dáme igual. permítome o luxo -por ser esta a miña casa- de facelo, e tamén de copipegar un textiño que enviei onte ao outro lado da península]

a cidade é ás veces unha cidade de postal, entón é cando menos me gusta. pasean turistas coas cámaras nas mans -nin sequera agochan a súa obscena fixación por retratala toda- e sinalan co dedo as luces, o brillo do peixe, as formas sinuosas de proa e de popa. gostaría de berrarlles e botalos de alí, mais sei que non teño ningún dereito. xa non, porque a cidade comeza a non pertencerme
non hai cousa que máis doia que considerar á cidade como pura pedra, e puro metal, e pura auga. non buscarlle o sentido alén da materia morta. non querela, igual que se pode querer un recordo ou un agasallo sentido
paseo, saudosa, por todos os recantos que foron meus. chega o inverno e as rúas énchense de follas secas, tamén a ría. e a miña cabeza está a medio camiño entre esta e a outra cidade. o debate sentimental entre o titanio e a pedra. entre un inverno duro e outro doce
teño os ollos postos noutro lado, lonxe da cámara. por iso todas as instantáneas que tomo son de postal, insulsas, iguais ás que podería sacar calquera outra persoa. quizais porque a esencia da cidade xa leve gardada moito tempo na retina da miña cámara vella

e soño, tamén, con voltar á casa

a cidade

a cidade é, as máis das veces, máis que un cúmulo de rúas, de edificios, de ceos grises. a cidade vive, muda de pel, fala. vai deixando pegadas no camiño, pra que a descubras aos poucos, alongando ese momento de desenvolver o agasallo máis agardado, demorarse nun bico, nunha aperta
a cidade prefire a noite, cando hai menos xente pola rúa, menos ruído, e todos temos máis facilidade pra falar
agora que vou marchando, a cidade prefire apurar os pasos e deixarme atopala a cada intre. vai poñendo xente no camiño que quizais estea a aparecer por algo. e tanto dá falar do aragonés ou de madrí ou do que é que será ser xornalista. tanto ten con quen. vou marchando e fago unha lista de cousas pendentes. entre elas, voltar canto antes

e xa! por fin!

rematou o trance, con máis gloria que pena, que valga dicir que os comentarios sobre a miña exposición eleváronme o ego ata o infinito, non tanto as críticas ao traballo en si. eles, o tribunal, sabían que no fondo fixeran a eleción axeitada, que entre gastar tres meses facendo un bo traballo ou pasar tres meses en vilapán e facer un traballo así así, calquera escollería vilapán.

e por iso rematou e xa nin lembro apenas que foron as cousas que me dixeron mentres, de pé, agardaba a que me chovesen os paus por todos lados, ao máis puro estilo televisivo, dese que sale nos zapins.
queda o leve recordo dunha dor de cabeza insistente e as despedidas dalgúns compañeir@s de clase que non sei se voltarei atopar algún día

e xa son libre

fin de fines

mañá remata a tortura de pasar un mes cos ollos pegados ao ordenador. remata cun trámite tan pouco espectacular como unha exposición. quince minutos pra contar aquilo no que en teoría traballei todo o verán, e que na práctica traballei só no mes de outubro, por ter cousas mellores que facer.
e rematar gloriosamente criticando os organismos internacionais, as grandes axencias, os propios gobernos. o pouco interese que hai, en realidade, en pechar a fenda dixital. que desesperanza

u.s.a.

estou aborrecida co bombardeo mediático das eleccións nos u.s.a.
como tantas outras veces, estou totalmente dacordo con desorde

de fins de semana

e ten que ser que nun sitio pequeno, cuasi familiar, teño que atopar a tanta tantísima xente coñecida, amigos de amigos, amigas de amigas de amigas, caras que non agardabas atopar máis que nun lugar, nunha cidade determinada. e que traen novas deses que hai tanto que non miras, que non sabes ben onde viven, como lles vai

e despois dunha noite de música, de música de todo tipo, de cantar moitísimo, de acabar caladiña ate os ósos coa chuva, despois, tarde de domingo de seudodespedidas. j que marcha ao outro lado do mundo e eu que non sei cara que lugar do mapa quero mirar