Filosofía

Pregunteime que era Filosofía unha vez máis, antes de entrar na clase. Quen alí agardaba sentado tras da mesa do profesor, era un home pequeno, con barba e gafiñas de pensador. Polas mañás traía sempre un recendo a perfume que colonizaba durante cincuenta minutos a aula.

Todo o curso a preguntarme que dera o día anterior. Facendo que lle collese gusto aos presocráticos, a Aristóteles, a Descartes, a Kant. Grabar na memoria o mito platónico do amor. Obrigarme a pensar que era máis importante, darlle anos á vida ou vida aos anos. Rir coa teoría sobre os xornais deportivos e os xornais serios.

Ao chegar pola mañá foi o primeiro que me dixeron. A miña nai tíñalle aprecio do tempo no que viviran ao carón da pelu. Déranos clase á miña irmá e mais a min.

Morrera.

E eu fiquei queda, pensando, lembrando cada unha das súas clases. Lembrando todas as veces que dixera que era o mellor profesor que tivera nunca, que nunca houbera no instituto nin no pueblo. Sendo inconsciente do que significa a morte, porque é imposible afacerse á idea de que unha persoa poida desaparecer para sempre.

E agora, agardando a que a noite se faga aínda máis noite para poder repousar a imaxinación sobre a almofada, gardo a súa imaxe no fondo da memoria, para que non marche, para que faga pouso. Pensando que sempre foi un auténtico meigo. Envolvendo as súas leccións dunha aura de misterio, coa súa voz suave a contar os segredos do saber, convenceume de que só un bruxo podería facer maxia da filosofía

...